Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Agnieszka Dusza-Kasprzyk po rozpoznaniu w dniu 13 sierpnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku radcy prawnego A. Z. o przyznanie wynagrodzenia za zastępstwo prawne wykonane na zasadzie prawa pomocy w sprawie ze skargi M. W. na bezczynność Wójta Gminy w przedmiocie wykonania urządzeń zapobiegających szkodom postanawia: oddalić wniosek.
Postanowieniem z 6 marca 2013 r. wydanym w sprawie II SO/Gd 3/13, referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gdańsku przyznał skarżącej zwolnienie z kosztów sądowych oraz ustanowił radcę prawnego. Na podstawie tego postanowienia Okręgowa Izba Radców Prawnych wyznaczyła dla skarżącej jako pełnomocnika z urzędu - radcę prawnego A. Z..
Wyrokiem z 4 grudnia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku umorzył postępowanie w sprawie bezczynności, stwierdził, że bezczynność Wójta Gminy nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, oddalił wniosek o wymierzenie grzywny oraz i przyznał wynagrodzenie pełnomocnikowi ustanowionemu z urzędu.
Pełnomocnik skarżącej sporządził i wniósł skargę kasacyjną od powyższego wyroku.
Postanowieniem z 29 stycznia 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku odrzucił skargę kasacyjną. Przyczyną odrzucenia skargi było wniesienie jej po upływie terminu do jej złożenia.
We wniesionej skardze kasacyjnej zawarty został wniosek o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, które jak wskazał ustanowiony z urzędu pełnomocnik, nie zostały uiszczone przez skarżącą ani w całości, ani częściowo.
Przechodząc do rozstrzygnięcia wniosku pełnomocnika, referendarz sądowy stwierdza, że radca prawny ustanowiony z urzędu, ma prawo do wynagrodzenia za podjęte czynności w zakresie nieopłaconej pomocy prawnej oraz do zwrotu niezbędnych wydatków na podstawie art. 250 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.), zwanej dalej P.p.s.a.
Skarga kasacyjna złożona od wyroku Sądu I instancji w imieniu skarżącej M. W. przez pełnomocnika z urzędu, nie została wniesiona skutecznie, nie spowodowała zatem merytorycznego rozpoznania sprawy przez Sąd II instancji, a przeciwnie została odrzucona z uwagi na wniesienie jej po terminie.
Zgodnie natomiast z utrwalonym w piśmiennictwie i z utrwalonym w orzecznictwie sądów administracyjnych poglądem, postanowienie o przyznaniu prawa pomocy oznacza, iż Skarb Państwa przejmuje na siebie ciężar finansowy związany z wynagrodzeniem pełnomocnika z urzędu i że sąd, jako dysponent środków publicznych, odpowiada za zasadności i legalność ich wydatkowania. Oznacza to uprawnienie i obowiązek sądu ustalenia, czy pomoc prawna rzeczywiście została udzielona. Faktyczne udzielenie pomocy prawnej ma miejsce dopiero wówczas, gdy sporządzony przez profesjonalnego pełnomocnika środek prawny zapewnia dostęp do sądu. To zaś następuje wtedy, gdy środek ten został sporządzony w sposób umożliwiający jego merytoryczne rozpoznanie (por. Jan Paweł Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2008, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis (Wydanie 3), s. 599, komentarz do art. 250 P.p.s.a., ISNB 978-83-7334-848-6 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 stycznia 2008 r., sygn. akt I FSK 1648/08, Lex nr 593654, zamieszczony także w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).