Jako instytucja o charakterze wyjątkowym, może ona mieć zastosowanie tylko wobec osób, które znajdują się w bardzo trudnej sytuacji materialnej, w szczególności - osób rzeczywiście ubogich, które ze względu na okoliczności życiowe pozbawione są środków do życia, bądź środki te są bardzo ograniczone i zaspokajają tylko podstawowe potrzeby życiowe. W myśl doktryny prawniczej, w przypadku ubogiego społeczeństwa, jakim jest społeczeństwo polskie, prawo pomocy powinno być udzielane przede wszystkim osobom bezrobotnym, samotnym, bez źródeł stałego dochodu i bez majątku. Nie można, stosując prawo pomocy, chronić czy też wzbogacać majątku osób prywatnych, gdyż celem instytucji prawa pomocy jest zapewnienie dostępu do sądu osobom, którym brak środków finansowych ten dostęp uniemożliwia. (por. Komentarz do ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Hanna Knysiak-Molczyk, LexPolonica).
Zważyć należy, iż powołane powyżej przepisy stanowią odstępstwo od generalnej zasady ponoszenia kosztów postępowania sądowoadministracyjnego związanych ze swym udziałem w sprawie, zawartej w art. 199 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Z tego wynika, iż obowiązkiem wnioskodawcy, jako zainteresowanego, jest wykazanie, iż jego sytuacja materialna jest na tyle trudna, że uzasadnia wyjątkowe traktowanie, o którym mowa powyżej.
Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie uznać należy, że skarżący nie wykazał, iż spełnia ustawowe przesłanki przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.
Zważyć należy, iż skarżący po raz kolejny zwrócił się z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy, a pierwszy jego wniosek został rozstrzygnięty prawomocnym postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, wydanym przez Referendarza Sądowego w dniu 16 kwietnia 2007 r. o odmowie przyznania skarżącemu prawa pomocy. Z tych też względów należało dokonać porównania jego sytuacji majątkowej i możliwości zarobkowych istniejących w dacie złożenia pierwszego wniosku z sytuacją przedstawioną w niniejszym wniosku.
Zgodnie bowiem z treścią art. 165 cytowanej ustawy postanowienia niekończące postępowania w sprawie mogą być uchylane i zmieniane wskutek zmiany okoliczności sprawy, chociażby były zaskarżone, a nawet prawomocne. Analiza ta winna być zatem dokonana pod kątem przytoczenia przez skarżącego nowych okoliczności faktycznych, nieznanych Sądowi w chwili rozpoznawania pierwszego wniosku, które uzasadniałyby odmienną ocenę jej sytuacji i w konsekwencji - przyznanie prawa pomocy.
Z analizy akt sprawy - danych ujawnionych przez skarżącego w uzasadnieniu wniosku, wynika, iż okoliczności faktyczne, które były podstawą wydania postanowienia z dnia 16 kwietnia 2007 r., nie uległy zmianie.
Zarówno wówczas, jak i obecnie, mimo wezwania do wyjaśnienia powziętych wątpliwości, dotyczących możliwości płatniczych skarżącego i nadesłania dokumentów źródłowych, które zostało skierowane do wnioskodawcy na podstawie art. 255 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi pismem z dnia 18 stycznia 2008 r. (doręczonym wnioskodawcy w dniu 5 lutego 2008 r. - k. 120), skarżący w wyznaczonym terminie dokumentów takich nie nadesłał.
Mając na uwadze okoliczność, iż skarżący nie wykonał wskazanego powyżej zobowiązania, nie wnosił również o przedłużenie terminu do jego wykonania, Sąd uznał, że skarżący S. G. nie wykazał, że spełnia ustawowe przesłanki przyznania prawa pomocy. Wnioskodawca, pomimo wezwania, nie przedłożył żądanych w nim dokumentów, które pozwoliłyby na wyjaśnienie istotnych okoliczności oraz nasuwających się wątpliwości dotyczących sytuacji finansowej i możliwości zarobkowych jego oraz członków jego rodziny. Podkreślić należy, iż to na wnioskodawcy spoczywa wykazanie, że spełnia ustawowe przesłanki, od których spełnienia uzależnione jest przyznanie prawa pomocy.
Przypomnieć w tym miejscu należy, iż udzielenie prawa pomocy oznacza przerzucenie kosztów postępowania sądowego ze skarżących na innych obywateli - z ich danin pochodzą bowiem dochody budżetu państwa, z których pokrywanie są wydatki budżetowe. Dlatego też, może mieć miejsce w przypadku osób, których stan majątkowy i dochody są niskie (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 grudnia 2004 r., sygn. akt FZ 507/04, nie publikowane).
Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie przepisu art. 246 § 1 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji postanowienia.