Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Janina Guść po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2011 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R. L. na bezczynność Starosty w przedmiocie odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość postanawia odrzucić skargę.
R. L. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na bezczynność Starosty w sprawie dotyczącej odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość, oznaczonej nr [...]. Skarżący wskazał, że od 3 sierpnia 2011 r. organ administracji odmawia wydania decyzji administracyjnej. W uzasadnieniu skargi skarżący wyjaśnił, że decyzją Wojewody z dnia 10 czerwca 2011 r., nr [...], uchylono decyzję Starosty z dnia 1 lutego 2011 r., nr [...], orzekającej o ustaleniu na rzecz M. i R. L. odszkodowania za nieruchomość oznaczoną jako działka nr [...], wydzieloną z nieruchomości oznaczonej jako działka nr [...], zajęta pod drogę gminną, i przekazano sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.
Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z dnia 12 października 2011 r., wezwano skarżącego do wskazania w terminie 7 dni, czy po dniu 10 czerwca 2011 r. zwracał się do Wojewody z zażaleniem na niezałatwienie sprawy w terminie przez Starostę.
Wezwanie doręczono skarżącemu w dniu 19 października 2011 r. (k. akt 7).
W odpowiedzi na wezwanie skarżący wyjaśnił, że wielokrotnie w rozmowie telefonicznej z pracownikiem Urzędu Wojewódzkiego w G. wnosił zażalenie na bezczynność Starosty i za każdym razem uzyskiwał odpowiedź, że Wojewoda nie ma możliwości wymuszenia na Staroście podjęcia czynności w jego sprawie. Na okoliczność potwierdzenia jego kilkakrotnych zażaleń wniósł o przesłuchanie w charakterze świadka pracownika Urzędu Wojewódzkiego R. R. Do pisma skarżący dołączył pismo z dnia 12 października 2011 r. skierowane do Starosty w odpowiedzi na informację Starosty o niemożności rozpoznania sprawy w ustawowym terminie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 52 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.), skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.
W sytuacji, gdy strona nie wyczerpie trybu zaskarżenia, skarga podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który to przepis stanowi, że sąd odrzuca skargę, jeżeli wniesienie skargi z innych przyczyn jest niedopuszczalne.
Zgodnie z dyspozycją art. 37 § 1 k.p.a., w brzmieniu ustalonym ustawą z dnia 3 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy - kodeks postępowania administracyjnego oraz ustawy - Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz. U. Nr 6 poz. 18), na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35, w przepisach szczególnych, ustalonym w myśl art. 36 lub na przewlekłe prowadzenie postępowania stronie służy zażalenie do organu wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.
W przedmiotowej sprawie na bezczynność Starosty służyło skarżącemu zażalenie do Wojewody. W myśl bowiem art. 9a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tj.: Dz.U. z 2010 r., nr 102, poz. 651 ze zm.) organem wyższego stopnia w sprawach określonych w ustawie, rozstrzyganych w drodze decyzji przez starostę wykonującego zadania z zakresu administracji rządowej, jest wojewoda.
Skarżący wnosząc na skargę na bezczynność Starosty powinien był spełnić wymóg art. 37 § 1 k.p.a., polegający na uprzednim złożeniu zażalenia na bezczynność do organu administracji wyższego stopnia. Skarżący nie wniósł zażalenia na bezczynność Starosty w sprawie o odszkodowanie za wywłaszczoną nieruchomość do Wojewody. Za spełnienie tego wymogu nie można bowiem uznać wskazanego przez skarżącego telefonicznego wniesienia zażalenia w toku rozmowy telefonicznej z urzędnikiem Urzędu Wojewódzkiego w G. Z przepisu art. 63 § 1 k.p.a. wynika, że dopuszczalnymi sposobami wniesienia podania (żądania, wyjaśnienia, odwołania, zażalenia) są: pisemnie, telegraficznie, za pomocą telefaksu, ustnie do protokołu, za pomocą środków komunikacji elektronicznej przez elektroniczną skrzynkę podawczą organu administracji publicznej. Przepis ten nie przewiduje możliwości wniesienia podania, w tym również zażalenia drogą telefoniczną.
W związku z powyższym, Sąd na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, odrzucił skargę jako niedopuszczalną.