Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gliwicach - Łukasz Strzępek po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2011 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi I. K. na bezczynność Prezydenta Miasta Z. w przedmiocie niezałatwienia wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę w kwestii wniosku skarżącej o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych postanawia: oddalić wniosek o przyznanie prawa pomocy
Na druku formularza wniosku o przyznanie prawa pomocy I. K. zwróciła się o zwolnienie od kosztów sądowych. We wniosku wskazała, że jest osobą niepełnosprawną, poruszającą się na wózku i nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych. Wnioskodawczyni wskazała, że samotnie prowadzi gospodarstwo domowe zamieszkując w lokalu o pow. 51 m2. Strona nie dysponuje żadnymi oszczędnościami, nie posiada również papierów wartościowych ani też przedmiotów, których wartość przekraczałaby 3.000 euro. Jedynym źródłem utrzymania się skarżącej jest świadczenie rentowe uzyskiwane w kwocie 1800 zł netto miesięcznie. Do druku formularza dołączona została faktura VAT za zakup lekarstw z dnia 11 maja 2011 r. opiewająca na kwotę 421 zł, zaświadczenie potwierdzające podaną we wniosku wysokość świadczenia rentowego, fakturę VAT z dnia 29 września 2008 r. za zakup części składowych do wózka inwalidzkiego, orzeczenie stwierdzające niepełnosprawność, oraz rachunki za wykonanie usług stomatologicznych - jeden z dnia 3 marca 2011 r. oraz z dnia 3 września 2008 r.
Na dodatkowe wezwanie referendarza sądowego I. K. nadesłała kserokopie rachunków za paliwo gazowe i wodę oraz wyjaśniła, że jej syn M. K. nie prowadzi wraz z nią wspólnego gospodarstwa domowego, natomiast wnioskodawczyni udziela mu wsparcia w kwocie około 500 zł miesięcznie.
Rozpoznając wniosek o przyznanie prawa pomocy zważono co następuje:
Przepis art. 199 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm. - zwana dalej P.p.s.a.) konstytuuje zasadę odpłatności postępowania sądowoadministracyjnego. Wyjątkiem od niej jest możliwość przyznania prawa pomocy, które stosownie do treści art. 245 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi może zostać przyznane stronie w zakresie całkowitym lub częściowym.
Przyznanie prawa pomocy w postaci ustanowienia zwolnienia od kosztów sądowych może nastąpić wobec osoby fizycznej, która wykaże że nie jest w stanie ponieść kosztów postępowania sądowego bez uszczerbku w utrzymaniu swoim oraz swojej rodziny (art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a.).
Mając powyższe na względnie nie znaleziono podstaw do przyznania I. K. prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.
W pierwszej kolejności zauważyć trzeba, że strona uzyskuje stały dochód w wysokości 1800 zł netto miesięcznie. Mając na uwadze stałe koszty utrzymania się - tj. płatności za media stwierdzono, że kwoty przeznaczane na ten cel nie stanowią na tyle znaczącego obciążenia, aby można było stwierdzić, że konieczność poniesienia kosztów sądowych zmuszałaby skarżącą z rezygnacji z tych płatności. Zaznaczyć trzeba, że jeden z rachunków został wystawiony na syna skarżącej M. K., mieszkającego w Z. przy ul. [...]. Nie mógł być więc brany pod uwagę. Pomimo wyraźnego wezwania strona nie nadesłała jakiegokolwiek dokumentu wskazującego na wysokość czynszu za lokal mieszkalny, a wobec tego nie można ustalić w jakim stopniu płatność ta wpływa na budżet domowy strony. Do stałych, miesięcznych wydatków nie można również zaliczyć kwoty 500 zł przekazywanej przez skarżącą synowi. Skoro bowiem osoba ta nie prowadzi ze skarżącą wspólnego gospodarstwa domowego, to powstaje pytanie o powód, dla którego I. K. uszczupla w tym zakresie swój dochód. Skarżąca nie wyjaśniła tej kwestii, a wobec tego uznano, że nie jest to wydatek związany z utrzymaniem się.
Powyższe okoliczności pozwalają stwierdzić, że strona nie wykazała w sposób przekonujący, że nie będzie jej stać na poniesienie kosztów postępowania sądowego. Na marginesie można zauważyć, że sprowadzają się one na obecnym etapie postępowania w zasadzie do wpisu od skargi, który ze względu na jej przedmiot wynosi 100 zł. Poniesienie tego rodzaju wydatku nie powinno narazić skarżącej na negatywne konsekwencje. W takiej zaś sytuacji jej wniosek nie mógł być uwzględniony.
Z powyższych względów, w oparciu o art. 245 § 1 i § 3 P.p.s.a. w zw. z art. 246 § 1 pkt 2 tej ustawy, działając na podstawie art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 P.p.s.a. w związku z § 3 tego przepisu orzeczono jak w sentencji postanowienia.