Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Rafał Wolnik (spr.), po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B. W. na bezczynność Wojewody [...] w przedmiocie nierozpoznania zażalenia na postanowienie o przekazaniu pisma p o s t a n a w i a: odrzucić skargę.
Pismem z dnia [...] r. B. W. wniósł bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach m.in. skargę na bezczynność Wojewody [...] polegającą na nierozpoznaniu zażalenia na postanowienie Starosty W. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie przekazania Powiatowemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego w W. pisma skarżącego w sprawie cofnięcia pozwolenia na budowę budynku zlokalizowanego przy ul. [...] w W., stanowiącego własność I. L.
W odpowiedzi na skargę organ zawnioskował o jej oddalenie.
Zarządzeniem z dnia [...] r. Zastępca Przewodniczącego Wydziału II zobowiązał skarżącego do wykazania, że przed wniesieniem skargi wystąpił on w trybie art. 37 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), zwanej dalej k.p.a., z zażaleniem do organu wyższego stopnia nad Wojewodą [...] (tj. do właściwego w sprawie Ministra). Jednocześnie poinformowany został, iż powyższego może dokonać poprzez nadesłanie odpisu takiego zażalenia. Na dokonanie wskazanych czynności wyznaczony został termin 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi. Nadto zwrócono się do skarżącego z zapytaniem, czy w związku z postanowieniem Wojewody [...] z dnia [...] r., nr [...] podtrzymuje skargę.
W odpowiedzi na powołane wezwanie skarżący poinformował, iż podtrzymuje skargę i oświadczył, że nie składał zażalenia, uzasadniając powyższe tym, iż Wojewoda [...] nie pouczył go o takiej możliwości.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:
Jak wynika z treści art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej zwaną p.p.s.a. dopuszczalność drogi sądowoadministracyjnej uzależniona jest od uprzedniego wyczerpania środków zaskarżenia, jeżeli służyły stronie w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Stosownie do art. 52 § 2 p.p.s.a. przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy, przewidziany w ustawie. Powołany przepis wprowadza zasadę pierwszeństwa postępowania administracyjnego w stosunku do postępowania sądowego.
Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy, w której bezczynność organu administracji polega na niewydaniu rozstrzygnięcia, środkiem tego rodzaju jest zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35 k.p.a., w przepisach szczególnych, ustalonym w myśl art. 36 k.p.a. do organu wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa (art. 37 § 1 k.p.a.). W niniejszej sprawie jednakże skarżący nie wyczerpał toku prawnego przewidzianego w procedurze administracyjnej, a mianowicie nie złożył zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie do organu wyższego stopnia, tj. do właściwego w sprawie Ministra Infrastruktura.
W tym stanie rzeczy, skoro skarga złożona została bez zachowania wymaganego prawem trybu, to skargę taką jako niedopuszczalną należało odrzucić na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 w zw. art. 52 § 1 i 2 p.p.s.a. oraz art. 58 § 3 p.p.s.a.
Na marginesie wskazać należy, iż bez znaczenia pozostaje ujawniony przez skarżącego zamiar złożenia przewidzianego prawem zażalenia. W wyniku bowiem postanowienia Wojewody [...] z dnia [...] r., nr [...] utrzymującego w mocy powołane postanowienie Starosty W. z dnia [...] r. (którego odpis doręczono matce skarżącego w dniu [...] r.) bezczynność w zawisłej sprawie ustała.