Przedmiotem zaskarżenia jest bezczynność Starosty Powiatu [...] polegająca na niewydaniu decyzji w przedmiocie ustalenia odszkodowania za działki zajęte pod drogę powiatową, po wydaniu przez Wojewodę [...] decyzji z dnia [...]r. nr [...] i zwrocie akt do organu I instancji celem ponownego rozpoznania sprawy, zatem przedmiot zaskarżenia podlega kognicji sądu administracyjnego.
Jednym z warunków dopuszczalności skargi jest wyczerpanie środków zaskarżenia. W myśl art. 52 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie (§ 1). Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (§ 2).
W rozpoznawanej sprawie przyjdzie wskazać, że w świetle uregulowań prawnych zawartych w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) zwanej k.p.a., bezczynność występuje wówczas, jeżeli organ administracji zobowiązany do załatwienia sprawy nie wydaje decyzji w terminach wskazanych w art. 35 § 1-3 k.p.a., ani nie wykonuje czynności, o których mowa w art. 36 k.p.a. Przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego przewidują w takim wypadku możliwość podjęcia określonych działań dyscyplinujących organ do załatwienia sprawy. Zgodnie z art. 37 § 1 k.p.a. na niezałatwienie spraw w terminie określonym w art. 35 lub ustalonym w myśl art. 36 stronie służy zażalenie do organu administracji publicznej wyższego stopnia. Organ, do którego zażalenie takie wpłynęło, jeżeli uzna je za uzasadnione, wyznacza organowi rozpoznającemu sprawę dodatkowy termin jej załatwienia oraz zarządza wyjaśnienie przyczyn i ustalenie osób winnych niezałatwienia sprawy w terminie, a w razie potrzeby także podjęcie środków zapobiegających naruszaniu terminów załatwienia spraw w przyszłości, co wynika z § 2 tegoż art. 37 kpa.
W świetle powyższej cytowanych regulacji należy stwierdzić, że wniesienie skargi do sądu na bezczynność organu jest możliwe wówczas, gdy strona wyczerpała tryb przewidziany w art. 37 k.p.a., ponieważ zażalenie, o którym mowa w tym przepisie, jest równoznaczne ze środkiem zaskarżenia w rozumieniu art. 52 § 1 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Dopiero po wyczerpaniu tego trybu wniesienie skargi do sądu jest dopuszczalne.
Skarżący, jak sami przyznali, wobec niewydania decyzji przez Starostę Powiatu [...] nie wnieśli zażalenia na bezczynność tego organu do Wojewody [...], który w myśl art. 9a w związku z art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami ( tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543 ze zm.) jest organem administracji publicznej wyższego stopnia. W związku z czym skarżący nie wyczerpali trybu określonego w art. 37 k.p.a., co w świetle art. 52 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi jest warunkiem koniecznym do wniesienia skargi do sądu. Zatem w tym stanie rzeczy przedmiotową skargę należało uznać za niedopuszczalną.