Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Krawczyk (spr.) po rozpoznaniu w dniu 28 października 2005 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi G.J. i R.J. na bezczynność Prezydenta Miasta T. w przedmiocie wygaśnięcia decyzji o wywłaszczeniu i odszkodowaniu postanawia: umorzyć postępowanie sądowe.
Dnia [...]r. skarżący G. i R. J. wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach na bezczynność Prezydenta Miasta T. polegającą na niewydaniu decyzji w sprawie wygaśnięcia decyzji nr [...] Prezydenta Miasta T. z dnia [...]r. w przedmiocie wywłaszczenia i odszkodowania nieruchomości.
W toku postępowania sądowego zainicjowanego złożoną wyżej skargą Prezydent Miasta T. decyzją z dnia [...]r. nr [...] odmówił skarżącym stwierdzenia wygaśnięcia wskazanej przez nich decyzji, z przyczyn podanych w jego uzasadnieniu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Stosownie do treści art. 161 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, gdy postępowanie z innych przyczyn stało się bezprzedmiotowe. Rozstrzygnięcie w tym przedmiocie może zapaść na posiedzeniu niejawnym (art. 161 § 2 ustawy).
W rozpoznawanej sprawie wobec podjęcia przez Prezydenta Miasta T. decyzji z dnia [...]r. nr [...] odmawiającej skarżącym stwierdzenia wygaśnięcia decyzji Prezydenta Miasta T. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie wywłaszczenia i odszkodowania nieruchomości, postępowanie sądowe - jako bezprzedmiotowe - należało umorzyć.
Wprawdzie skarżący w piśmie procesowym z dnia [...]r. podtrzymali wniesioną skargę, to jednak wobec ustania bezczynności organu postępowanie sądowe nie mogło otrzymać dalszego biegu, jako bezprzedmiotowe, podlegało bowiem umorzeniu na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 powołanej wyżej ustawy.
Wskazania wymaga przy tym fakt, iż w ramach postępowania sądowego zainicjowanego złożoną na bezczynność organu skargą, przedmiotem sądowej kontroli nie może być merytoryczna treść wydanego - jak to miało miejsce w rozpoznawanej sprawie - z naruszeniem terminu aktu administracyjnego, a jedynie to, czy właściwy organ administracji publicznej powołany do rozpatrzenia i rozstrzygnięcia sprawy załatwia tę sprawę przez wydanie decyzji, postanowienia lub innego aktu albo czynności (vide: art. 3 § 2 pkt 8 wskazanej wyżej ustawy).
Wobec powyższego zarzuty skarżących kierowane pod adresem wydanej przez Prezydenta Miasta T. decyzji z dnia [...]r. nr [...] nie mogły być brane pod uwagę.
W tym stanie sprawy orzeczono jak w sentencji postanowienia.