Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie: Przewodnicząca Sędzia WSA Iwona Bogucka po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. R. na bezczynność Wojewody [...] w przedmiocie niewydania zaświadczenia w sprawie lokalizacji autostrady postanawia: 1. odrzucić skargę; 2. zwrócić skarżącemu kwotę [...] ([...]) złotych tytułem uiszczonego wpisu sądowego.
Pismem z dnia [...] r. J. R. wystąpił do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ze skargą, która na skutek braku odpowiedzi skarżącego na wystosowane do niego wezwanie z dnia [...] r., uznana została jako wniesiona na bezczynność Wojewody [...] w przedmiocie niewydania zaświadczenia w sprawie lokalizacji autostrady.
Na podstawie zarządzenia z dnia 14 stycznia 2009 r. skarżący został wezwany do wykazania w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi, iż przed jej wniesieniem wystąpił stosownie do art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm./ (błędnie wskazano Kodeks postępowania administracyjnego), dalej zwanej ustawą, z wezwaniem do Wojewody [...] do usunięcia naruszenia prawa.
W wyznaczonym terminie wpłynęło do Sądu pismo skarżącego, w którym zawarł oświadczenie o cofnięciu przedmiotowej skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, zważył:
Jak wynika z treści art. 52 § 1 ustawy dopuszczalność drogi sądowoadministracyjnej uzależniona jest od uprzedniego wyczerpania środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy, stosownie do treści § 2 powyższego przepisu, rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie. Warunek ten dotyczy także bezczynności organu. Jak wynika bowiem z treści art. 37 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35 lub ustalonym w myśl art. 36 tej ustawy, stronie służy zażalenie do organu administracji publicznej wyższego stopnia. Jednakże postępowanie wszczęte wnioskiem o wydanie zaświadczenia nie ma charakteru postępowania administracyjnego ogólnego i nie kończy się rozstrzygnięciem sprawy poprzez wydanie decyzji administracyjnej. Zakończenie tego postępowania następuje poprzez wydanie zaświadczenia żądanej treści lub postanowieniem o odmowie wydania takiego zaświadczenia. Oznacza to zatem, iż na bezczynność w przedmiocie wydania zaświadczenia nie przysługuje zażalenie w rozumieniu powołanego wyższej art. 37
§ 1 Kodeksu postępowania administracyjnego. Wniesienie skargi na bezczynność w przedmiocie wydania zaświadczenia uwarunkowane jest natomiast uprzednim wystąpieniem przez skarżącego z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, co przewiduje przepis art. 52 § 3 ustawy. Przepis ten stanowi, że jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy, można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu do usunięcia naruszenia prawa, w terminie określonym w tym przepisie. Unormowanie to dotyczy skarg na akty lub czynności wskazane w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy, ale także bezczynności w tych sprawach (vide: postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 kwietnia 2008 r., sygn. akt II OSK 465/08, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).
Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy, że J. R., mimo wezwania w tym zakresie, nie wykazał, iż przed wniesieniem skargi wystąpił do Wojewody [...] wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa. Oznacza to zatem, że skarżący nie dochował wymogu zawartego w art. 52 § 2 ustawy, co czyni jego skargę niedopuszczalną i skutkuje jej odrzuceniem na postawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy.
O zwrocie uiszczonego wpisu w całości rozstrzygnięto po myśli art. 232 § 1 pkt 1 lit. a ustawy.
Natomiast oświadczenie skarżącego o cofnięciu skargi nie mogło rodzić żadnych skutków prawnych, gdyż dopiero prawidłowo wniesiona skarga obliguje sąd do podjęcia dalszych czynności, w tym badania dopuszczalności jej cofnięcia.