Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Iwona Bogucka po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu skarżącego D.T. od postanowienia referendarza sądowego z dnia [...]r. oddalającego wniosek o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi D. T. na bezczynność Burmistrza K. w przedmiocie zwrotu kosztów postępowania rozgraniczeniowego postanawia: oddalić wniosek o przyznanie skarżącemu prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych
Postanowieniem z dnia [...]r. referendarz sądowy oddalił wniosek D. T. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych. Skarżący skorzystał z uprawnienia do zaskarżenia tego rozstrzygnięcia i w ustawowym terminie wniósł sprzeciw. Tym samym, zgodnie z treścią art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm. - zwanej dalej P.p.s.a. ) postanowienie referendarza sądowego utraciło moc. W sprzeciwie D. T. zauważył, że w swoich ustaleniach referendarz sądowy nie wziął pod uwagę kosztów zakupu paliwa, które kształtują się na poziomie około 500 zł miesięcznie. Oprócz tego skarżący podkreślił, że nie jest w stanie udokumentować wydatków przeznaczanych na utrzymanie się, gdyż kwotę nie mniejszą niż 250 zł przekazuje do rąk matki. W związku z tym wnioskodawca zwrócił się o uwzględnienie sprzeciwu i przyznanie mu prawa pomocy w postaci zwolnienia od kosztów sądowych w całości lub w części.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył co następuje:
Prawo pomocy stanowi przywilej dla osób, których sytuacja materialna wyklucza samodzielne poniesienie kosztów w postępowaniu sądowym. W tego rodzaju przypadkach możliwe jest albo zwolnienie ich od kosztów sądowych (w całości lub w części) lub ustanowienie fachowego pełnomocnika z urzędu (art. 245 § 3 P.p.s.a.) albo też zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie pełnomocnika z urzędu (art. 245 § 2 P.p.s.a.).
Ocena, czy osoba ubiegająca się o przyznanie prawa pomocy rzeczywiście znajduje się w sytuacji materialnej uzasadniającej uwzględnienie złożonego wniosku, dokonywana jest przy uwzględnieniu kosztów, jakie potencjalnie może ponieść strona w postępowaniu sądowym. Ponieważ D. T. wystąpił o zwolnienie od kosztów sądowych, to kryterium oceny jego możliwości finansowych opiera się na treści art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. Przepis ten umożliwia przyznanie prawa pomocy w sytuacji, gdy strona wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania sądowego bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Z informacji podanych przez D. T. wynika, że wraz z zoną zamieszkuje w budynku mieszkalnym należącym do jego rodziców, prowadząc równocześnie budowę domu mieszkalnego na nieruchomości położonej w G.. Wedle oświadczenia skarżącego partycypuje on w kosztach utrzymania domu rodziców płacą im kwotę około 250 - 300 zł miesięcznie. Skarżący jest również właścicielem gospodarstwa rolnego o pow. 7,21 ha, które jednakże nie przynosi obecnie żadnych dochodów (ugór) poza jednolitą płatnością obszarową, która w ubiegłym roku wynosiła 1079 zł. Dochód wnioskodawcy to kwota 2142 zł netto miesięcznie. Jego małżonka nie pracuje i nie uzyskuje świadczeń przewidzianych dla osób bezrobotnych.
W swoim postanowieniu referendarz sądowy podkreślił, że skarżący nie wykazał, aby nie było go stać na poniesienie wydatku rzędu 100 zł tytułem wpisu od skargi, zważywszy na dochód strony oraz fakt, iż w istocie wraz z małżonką skarżący pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym z rodzicami. W sprzeciwie D. T. nie polemizuje z tym faktem, podnosząc jedynie, że pod uwagę nie wzięto wydatków związanych z dojazdem do pracy.
W tym miejscu zauważyć trzeba, że oceniając czy skarżący dysponuje środkami pieniężnymi na pokrycie wpisu sądowego należy wziąć pod uwagę możliwości zarobkowe członków rodziny, z którymi prowadzi wspólne gospodarstwo domowe (por. postanowienie NSA z dnia 26 maja 2008 r. sygn. akt I FZ 210/08 - Lex nr 478983). W tej kwestii brak jest jakichkolwiek danych, a wnioskodawca nie udzielił wyjaśnień w tym zakresie, co niewątpliwie mogłoby mieć wpływ na końcową ocenę złożonego wniosku. Trzeba również zauważyć, że posiadanie składnika majątkowego jakim jest nieruchomość o pow. 7,21 ha przeczy twierdzeniu o trudnej sytuacji materialnej strony. Nieruchomość ta nie jest bowiem źródłem dochodu skarżącego (nie jest on rolnikiem), a zarazem jest składnikiem majątku w zasadzie nie przynoszącym żadnego dochodu (poza płatnością obszarową). Posiadanie tego rodzaju składnika majątku niewątpliwie przeczy tezie o trudnej sytuacji materialnej skarżącego. Skarżący nie wskazał bowiem żadnych racjonalnych powodów, dla których nie może wydzierżawić tej nieruchomości - co niewątpliwie mogłoby przynieść mu pożytki cywilne, nie podał również powodu, dla którego nie może jej zbyć. Tym samym nie znaleziono podstaw do przyznania prawa pomocy.
Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 245 § 3 oraz art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. w związku z art. 260 tej ustawy.