Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Iwona Bogucka (spr.) po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi S. K. oraz M. K. na bezczynność Starosty [...] w przedmiocie niewydania decyzji w sprawie ochrony prawa własności nieruchomości postanawia odrzucić skargę.
Przepis art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 z późn. zm. - zwanej dalej p.p.s.a.) stanowi, że skargę można wnieść do Sądu po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (art. 52 § 2 p.p.s.a.).
W przypadku skargi na bezczynność organu takim środkiem jest zażalenie, o którym mowa w art. 37 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 późn. zm. - zwanej dalej KPA). Przed wniesieniem skargi do Sądu należało więc wystąpić ze wspomnianym zażaleniem do organu wyższego stopnia, którym w realiach rozpoznawanej sprawy jest Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C.
W odpowiedzi na zarządzenie Sędziego z dnia [...]r. skierowane do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. organ ten wyjaśnił, że skarżący S. K. oraz M. K. nie składali w trybie art. 37 § 1 KPA zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie przez Starostę [...]. W piśmie procesowym z dnia [...]r. skarżący S. K. również wyjaśnił, że z tego rodzaju zażaleniem nie występował, zgłaszał natomiast do Starostwa zastrzeżenia dotyczące bezczynności organu, ale ten nie przekazał ich do rozpoznania organowi nadrzędnemu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie na bezczynność organu administracyjnego składa się bezpośrednio do organu wyższego stopnia, czego skarżący nie uczynili. Tym samym nie została spełniona przesłanka formalna wskazana w art. 52 § 1 p.p.s.a. Mając to na uwadze Sąd postanowił odrzucić skargę jako niedopuszczalną na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 p.p.s.a.