Starszy referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. - Jarosław Piątek po rozpoznaniu w dniu 7 października 2016 r. w Gorzowie Wlkp. na posiedzeniu niejawnym wniosku M.B. o udzielenie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata w sprawie ze skargi na przewlekłość postępowania Burmistrza Miasta i Gminy w przedmiocie wymeldowania p o s t a n a w i a : 1. zwolnić skarżącego od ponoszenia kosztów sądowych, 2. ustanowić adwokata.
30 września 2016 r. do tut. Sądu wpłynął wniosek M.B. o przyznanie prawa pomocy złożony na urzędowym formularzu PPF w zakresie zwolnienia od kosztów ustanowienia i ustanowienia adwokata.
W uzasadnieniu wniosku skarżący podał, że jest osobą bezrobotną bez prawa do zasiłku. M.B. oświadczył, że korzysta z pomocy społecznej.
Wniosek jest uzasadniony.
Zgodnie z art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - dalej zwanej p.p.s.a.), prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania.
W myśl art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a. prawo pomocy w zakresie całkowitym przysługuje osobie fizycznej wówczas, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika podatkowego (art. 245 § 2 p.p.s.a.).
Instytucja pomocy prawnej jest wyjątkiem od zasady ponoszenia kosztów postępowania przez same strony. Celem przyznania prawa pomocy jest zapewnienie realizacji konstytucyjnego prawa do sądu osobom, które ze względu na brak odpowiednich środków nie są w stanie ponieść, miedzy innymi kosztów sądowych (wpisu) czy kosztów wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika.
Zasadą jest, iż prawo pomocy obejmuje osoby nie osiągające żadnych dochodów lub osiągające dochód wybitnie niski, który nie pozwala na uiszczenie kosztów postępowania sądowego, nawet przy poczynionych oszczędnościach w wydatkach koniecznych. W literaturze wskazuje się, że prawo pomocy ma służyć najuboższym, to jest podmiotom, dla których konieczność ponoszenia kosztów związanych z postępowaniem sądowym oznaczałaby faktyczne ograniczenie lub pozbawienie prawa do sądu (zob. H.Knysiak-Molczyk, Przesłanki przyznania prawa pomocy w postępowaniu sądowoadministracyjnym, Przegląd Prawa Publicznego 2007, nr 4, s. 36-39).
Analiza sytuacji materialnej M.B. prowadzi do wniosku, że została spełniona ustawowa przesłanka o której mowa w art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a.
Należy wskazać, że skarżący jest zarejestrowany jako bezrobotny i utracił prawo do zasiłku z dniem [...] lipca 2014 r. (zaświadczenie z dnia [...].08.2015 r. - akta sprawy II SA/Go 470/15). Zważyć również trzeba, iż M.B. systematycznie korzysta z pomocy społecznej począwszy od 2011 r. (akta sprawy II SA/Go 645/14).
Nadto z treści formularza PPF wynika, że skarżący nie posiada oszczędności ani majątku. W sprawie nie występują racjonalne przesłanki dające podstawę do zakwestionowania oświadczenia skarżącego o jego sytuacji materialnej. Powyższe okoliczności uzasadniają tezę, że skarżący nie ma możliwości poczynienia wydatków nie służących bieżącemu - koniecznemu utrzymaniu.
Z tych względów należy uznać, że wniosek M.B. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym jest uzasadniony i dlatego na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a. został uwzględniony.
Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji postanowienia.