Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie WIkp. - Jarosław Piątek po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2009 r. w Gorzowie WIkp. na posiedzeniu niejawnym wniosku J.L. o udzielenie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata w sprawie ze skargi na bezczynność Burmistrza w przedmiocie zameldowania postanawia: 1. zwolnić skarżącego od ponoszenia kosztów sądowych, 2. ustanowić adwokata.
Na podstawie zarządzenia Przewodniczącego Wydziału z dnia 6 listopada 2009 r., J.L. został wezwany do zapłaty wpisu od skargi w wysokości 100 zł.
20 listopada 2009 r. do sądu wpłynął wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy złożony na urzędowym formularzu PPF w przedmiocie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata.
W uzasadnieniu wniosku J.L. podał, że jego jedynym źródłem dochodu stanowi zasiłek stały w wysokości 444 zł (netto).
Skarżący oświadczył, że nie posiada majątku ani oszczędności. W uzupełnieniu wniosku skarżący podał, że na zakup lekarstw przeznacza 100 zł, a czynsz z tytułu wynajmowania mieszkania wynosi 350 zł.
Wniosek zasługuje na uwzględnienie.
W myśl art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, póz. 1270 ze zm. - dalej zwanej p.p.s.a.) prawo pomocy w zakresie całkowitym przysługuje osobie fizycznej wówczas, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika podatkowego (art. 245 § 2 p.p.s.a.). Instytucja pomocy prawnej jest wyjątkiem od zasady ponoszenia kosztów postępowania przez same strony. Celem przyznania prawa pomocy jest zapewnienie realizacji konstytucyjnego prawa do sądu osobom, które ze względu na brak odpowiednich środków nie są w stanie ponieść, miedzy innymi kosztów sądowych (wpisu) czy kosztów wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika. Należy podkreślić, iż co do zasady, prawo pomocy obejmuje osoby nie osiągające żadnych dochodów lub osiągające dochód wybitnie niski, który nie pozwala na uiszczenie kosztów, nawet przy poczynionych oszczędnościach w wydatkach koniecznych. Tak więc przepisy o prawie pomocy mają zastosowanie wyłącznie do osób, które mimo największych starań nie mogą poczynić oszczędności i ponieść kosztów postępowania sądowego.
Zwraca się także trafnie uwagę w literaturze, iż prawo pomocy ma służyć najuboższym, to jest podmiotom, dla których konieczność ponoszenia kosztów związanych z postępowaniem sądowym oznaczałaby faktyczne ograniczenie lub pozbawienie prawa do sądu (zob. H.Knysiak-Molczyk, Przesłanki przyznania prawa pomocy w postępowaniu sądowoadministracyjnym, Przegląd Prawa Publicznego 2007, nr 4, s. 36-39).
Analiza sytuacji materialnej J.L. uzasadnia uwzględnienie jego wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym. Zważyć bowiem trzeba, że dochód skarżącego z tytułu zasiłku stałego wynosi 444 zł (netto). Przedłożony dokument potwierdza powyższy fakt.
Z treści formularza wynika, że J.L. nie posiada majątku ani oszczędności.
W świetle zasad doświadczenia życiowego jest zarazem oczywiste, że posiadane środki pieniężne pozwalają jedynie na zabezpieczenie podstawowych potrzeb życiowych skarżącego. Nie posiada zatem skarżący możliwości pokrycia kosztów sądowych, jak i kosztów związanych z ustanowieniem zawodowego pełnomocnika. W konkluzji należy stwierdzić, że wniosek J.L. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym zawiera usprawiedliwione podstawy i dlatego został uwzględniony.
Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji postanowienia.