Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Kuza po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2013 r., na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi G G na bezczynność Wojewody w przedmiocie rozpoznania skargi na bezczynność Starosty Powiatowego w sprawie uchylania się od wykonania obowiązku rozbiórki budynku postanawia: I. odrzucić skargę; II. zwrócić skarżącej G G wpis sądowy w kwocie 100 (sto) złotych.
G G złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach skargę na bezczynność Wojewody. Jako podstawę swojej skargi skarżącą wskazała m.in. art. 6 § 1a z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 1015 ze zm.) dalej "ustawa" i podała, że domaga się wyegzekwowania przez organ wykonania punktu 7 decyzji Wójta Gminy z dnia [...] dotyczącego obowiązku rozbiórki starego budynku mieszkalnego. W piśmie z dnia 11 września 2013 r. będącym odpowiedzią na wezwanie z Sądu do usunięcia braków formalnych skargi polegających na braku sprecyzowania, czy skarga dotyczy bezczynności tylko Starosty Powiatowego, czy też również Wojewody, skarżąca wyjaśniła, że skarga dotyczy również bezczynności Wojewody jako organu wyższego stopnia, do którego G G kierowała już swoje skargi od 2009 r., co nie przyniosło jednak rezultatu. Do swojego pisma skarżąca dołączyła między innymi 4 skargi kierowane do Wojewody w dniach 13 maja 2011 r., 10 sierpnia 2011 r., 16 lipca 2012 r. i 6 maja 2013 r.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie. Organ wskazał, że decyzją z dnia [...] Wójt Gminy udzielił B i M S pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego. W punkcie 3 tej decyzji zobowiązano inwestorów do wyburzenia starego budynku mieszkalnego. Termin rozbiórki został uzależniony od wygaśnięcia dożywotniej służebności osobistej polegającej na korzystaniu z tego budynku. Wojewoda wskazał, że osoby uprawnione z tytułu tej służebności wciąż żyją, dlatego nie jest możliwe egzekwowanie obowiązku rozbiórki. Ponadto organ nie zgodził się, że trwa w bezczynności, gdyż każdorazowo wyjaśniał skarżącej przyczyny braku egzekwowania obowiązku rozbiórki.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest niedopuszczalna.
Zgodnie z art. 52 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn. Dz. U. z 2012 poz. 270 ze zm.), skargę (w tym także skargę na bezczynność) można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy zaś rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.
W przypadku skargi na bezczynność organu, jej wniesienie dopuszczalne jest wówczas, gdy strona wyczerpała tryb przewidziany w art. 37 kpa, to znaczy złożyła zażalenie do organu wyższego stopnia na niezałatwienie sprawy w terminie. Zażalenie o którym mowa we wskazanym przepisie, równoznaczne jest tu ze środkiem zaskarżenia i spełnia kryterium "wyczerpania środków zaskarżenia" w rozumieniu art. 52 § 2 p.p.s.a.
Ze skargi złożonej do Sądu, pisma skarżącej z dnia 11 września 2013 r. stanowiącego usunięcie braków formalnych tej skargi, a także z dołączonych przez skarżącą dokumentów, w tym zwłaszcza skarg z dnia: 13 maja 2011 r., 10 sierpnia 2011 r., 16 lipca 2012 r. i 6 maja 2013 r. wynika, że zarzucana Wojewodzie bezczynność polega na braku rozpoznania skargi, o jakiej mowa w art. 6 § 1a zd. 1 ustawy, na bezczynność Starosty Powiatowego w sprawie uchylania się od wykonania obowiązku rozbiórki budynku. Zarówno ze skargi złożonej do Sądu, jak i odpowiedzi na nią nie wynika jednak, aby przed wniesieniem tej skargi G G zaskarżyła taką bezczynność zażaleniem do organu wyższego stopnia w stosunku do wojewodów, którym na podstawie art. 17 pkt 2 kpa jest właściwy w sprawie minister - Minister Infrastruktury i Rozwoju. Dlatego należy stwierdzić, że wymóg wyczerpania środków zaskarżenia, o jakim mowa wyżej nie został spełniony, co czyni wniesioną do Sądu skargę niedopuszczalną.