Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Tuszyńska po rozpoznaniu w dniu 17 października 2011 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. M. na bezczynność Wojewody [...] postanawia: odrzucić skargę
M. M. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na bezczynność Wojewody [...] w przedmiocie rozpoznania jej zażalenia na niezałatwienie przez Starostę [...] sprawy w terminie. Wskazała, że pismem z dnia 15 kwietnia 2011 r. organ poinformował ją, że nie jest władny do kontroli bezczynności Starosty [...] w kwestii będącej przedmiotem jej wniosku z dnia 25 października 2010 r. Skarżąca wezwała więc Wojewodę [...] do usunięcia naruszenia prawa. W piśmie z dnia 6 czerwca 2011 r. organ wskazał, że podtrzymuje swoje stanowisko.
W odpowiedzi na skargę, Wojewoda [...] wniósł o jej odrzucenie, argumentując, że skarżąca nie wyczerpała trybu określonego w art. 37 kpa.
Pismem z dnia 1 września 2011 r. skarżąca wskazała, że cofa skargę w opisanej sprawie, a występuję ze skargą na bezczynność Starosty [...].
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:
Skarga jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu.
Stosownie do treści art. 3 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej p.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a.
Z treści powołanych wyżej przepisów wynika zatem, że skarga na bezczynność jest dopuszczalna tylko w takich granicach, w jakich służy skarga do sądu administracyjnego na decyzje, postanowienia oraz na akty i inne czynności z zakresu administracji publicznej, wymienione szczegółowo w art. 3 § 2 pkt 1 - 4 a.
Zgodnie natomiast z art. 37 § 1 k.p.a. na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35 lub ustalonym w myśl art. 36 stronie służy zażalenie do organu administracji publicznej wyższego stopnia. Organ ten uznając zażalenie za uzasadnione, wyznacza dodatkowy termin załatwienia sprawy oraz zarządza wyjaśnienie przyczyn i ustalenie osób winnych niezałatwienia sprawy w terminie, a w razie potrzeby także podjęcie środków zapobiegających naruszaniu terminów załatwiania spraw w przyszłości. Wniesienie zażalenia na podstawie art. 37 § 1 k.p.a. ma zatem na celu likwidację bezczynności organu administracyjnego w trybie administracyjnym. Ponadto wyczerpanie przez osobę zainteresowaną trybu zażaleniowego stanowi warunek formalny wystąpienia ze skargą do sądu administracyjnego na bezczynność organu pierwszej instancji (art. 52 p.p.s.a.). Przepis art. 37 k.p.a. nie określa w jakiej formie organ administracji publicznej wyższego stopnia ma zażalenie to rozstrzygnąć. Natomiast zgodnie z utrwalonym poglądem prezentowanym zarówno w literaturze jak i orzecznictwie stanowisko organu wyższego stopnia wyrażone w trybie art. 37 § 1 k.p.a. przyjmuje formę postanowienia, na które nie służy zażalenie (art. 141 § 1 k.p.a.). Postanowienie to ma charakter wpadkowy (incydentalny), a zatem nie kończy postępowania w sprawie i nie zawiera rozstrzygnięcia co do istoty sprawy.
Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że skoro na postanowienie wydane w trybie art. 37 k.p.a. nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego, to tym samym skarga ta nie przysługuje na bezczynność organu polegającą na nierozpoznaniu zażalenia wniesionego w trybie art. 37 § 1 k.p.a., w tym także na niewyrażeniu stanowiska przez ten organ w formie postanowienia.
Wobec tego, z uwagi na niedopuszczalność skargi, na podstawie art.58 §1 pkt 6) p.p.s.a. należało orzec jak w sentencji.
Na marginesie jedynie należy wskazać, że cofnięcie skargi przez skarżącą zawarte w piśmie z dnia 1 września 2011 r. nie mogło odnieść zamierzonego skutku w postaci umorzenia postępowania. Zgodnie z utrwalonym poglądem w orzecznictwie (por. post. NSA z dnia 10 czerwca 1987 r., SA/Gd 537/87, post. NSA z dnia 3 stycznia 2008 r., l OSK 1829/07) merytoryczne rozpatrzenie wniosku o cofnięcie skargi jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy skarga nie zawiera braków uniemożliwiających nadanie jej dalszego biegu. W przeciwnym bowiem razie skarga podlega odrzuceniu.