Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marta Laskowska-Pietrzak Sędziowie Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz (sprawozdawca) Asesor sądowy WSA Marcin Małek po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 20 maja 2021 r. sprawy ze skargi T. K. na bezczynność Wojewody w przedmiocie wznowienia postępowania administracyjnego postanawia: I. odrzucić skargę; II. zwrócić T. K. kwotę 100 (sto) złotych uiszczoną tytułem wpisu od skargi.
Sygn. akt II SAB/Lu [...]
U Z A S A D N I E N I E
W skardze z [...] r. T. K. (dalej: "skarżący") zarzucił Wojewodzie (dalej także: Wojewoda) bezczynność polegającą na nierozpoznaniu odwołania skarżącego od decyzji Starosty [...] (dalej: Starosta) z [...] r., znak: [...], odmawiającej uchylenia decyzji Starosty z [...] r., znak: [...], zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej [...] Sp. z o.o. w W. pozwolenia na budowę budynku handlowego z pylonem, parkingiem i infrastrukturą techniczną, z lokalizacją na działkach nr nr ewid. [...], położonych w B. przy Al. [...], przeniesionej: decyzją z [...] r. na rzecz [...] S.A. w W., zmienionej decyzją z [...] r., znak: [...], w części dotyczącej projektu zagospodarowania w zakresie dostępności do drogi publicznej poprzez budowę dwóch zjazdów łączących wewnętrzny układ komunikacyjny inwestycji z układem komunikacyjnym sąsiadującego obiektu handlowego Kaufland, na działkach nr nr ewid. [...], [...], [...] i [...], położonych w B. przy Al. [...].
Skarżący opisał przebieg postępowania w tej sprawie i podkreślił, że nie została ona dotychczas prawidłowo rozpatrzona. W związku z tym wniósł o:
- zobowiązanie Wojewody do wydania decyzji w terminie 14 dni od daty doręczenia akt organowi;
- stwierdzenie, że Wojewoda dopuścił się bezczynności z rażącym naruszeniem prawa;
- wymierzenie Wojewodzie grzywny, na podstawie art. 149 § 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm., dalej: p.p.s.a.), w wysokości trzykrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego;
- przyznanie od Wojewody na rzecz skarżącego sumy pieniężnej w wysokości jednokrotności kwoty określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a., na podstawie art. 149 § 2 p.p.s.a.;
- zasądzenie od Wojewody zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o oddalenie skargi jako całkowicie bezzasadnej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Złożona w niniejszej sprawie skarga została rozpoznana przez Sąd na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym stosownie do art. 119 pkt 4 p.p.s.a., zgodnie z którym sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania.
Skarga podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna.
Stosownie do uchwały siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 czerwca 2020 r. (II OPS 5/19), wniesienie skargi na bezczynność w sprawie, w której zakończone zostało przez organ administracji publicznej prowadzone postępowanie poprzez wydanie decyzji ostatecznej stanowi przeszkodę w merytorycznym rozpoznaniu takiej skargi przez sąd administracyjny i skutkuje odrzuceniem skargi jako niedopuszczalnej, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a.
W uzasadnieniu uchwały NSA wskazał, że skarga na bezczynność skierowana jest przeciwko wadliwemu procesowo stanowi postępowania, w wyniku którego konkretna sprawa indywidualna nie postępuje. Oceniany przy rozpoznawaniu skargi na bezczynność stan rzeczy musi być w dacie wniesienia tej skargi aktualny, nie zaś historyczny. Ma to kluczowe znaczenie dla wykładni art. 53 § 2b p.p.s.a., stanowiącego prawo do skargi na bezczynność i określającego dopuszczalny termin jej wniesienia do sądu. Termin "w każdym czasie", o którym mowa w tym przepisie, a który jest właściwy do wniesienia skargi na bezczynność, musi być postrzegany w aspekcie trwającego w dacie składania skargi i naruszającego czas załatwienia sprawy stanu postępowania administracyjnego. Oznacza to, że możliwość wniesienia skargi do sądu administracyjnego na bezczynność, z przyczyn związanych z prawną konstrukcją i istotą bezczynności, obejmuje przedział czasowy od zaistnienia stanu bezczynności "oprotestowanego" wniesionym ponagleniem aż do załatwienia sprawy, której bezczynność dotyczy. Celem skargi na bezczynność organu jest bowiem doprowadzenie do usunięcia stanu bezczynności. Dlatego też za niedopuszczalną należy uznać skargę na bezczynność wniesioną po zakończeniu postępowania administracyjnego. Przyjęcie odmiennego stanowiska w tej kwestii prowadziłoby do tego, że środek ten zamiast zmierzać do likwidacji stanu bezczynności, służyłby innemu celowi, wykraczającemu poza zakres postępowania administracyjnego, jakim jest dążenie do uzyskania prejudykatu w procesie odszkodowawczym.