Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Witold Falczyński po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi W. P. na przewlekłość postępowania Wojewody w przedmiocie ustalenia wykazu osób uprawnionych do udziału we wspólnocie gruntowej p o s t a n a w i a odrzucić skargę.
W. P. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę z dnia [...] r. na przewlekłość postępowania Wojewody w zakresie rozpatrzenia odwołania od decyzji Starosty z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wykazu osób uprawnionych do udziału we wspólnocie gruntowej wsi K., gmina K .
Wezwaniem z dnia 27 grudnia 2016 r. Sąd zobowiązał skarżącego do uzupełnienia skargi poprzez nadesłanie kopii zażalenia na przewlekłość postępowania Wojewody , które skarżący zobowiązany był przed wniesieniem skargi skierować do Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi. W wezwaniu tym zakreślono skarżącemu 7-dniowy termin do jego wykonania, informując go jedocześnie, że niewykonanie w tym terminie przedmiotowego obowiązku skutkować będzie odrzuceniem skargi. Wezwanie doręczono skarżącemu skutecznie w dniu 30 grudnia 2016 r. (potwierdzenie odbioru - k. 10 akt sądowych).
Zakreślony termin upłynął bezskutecznie, bowiem skarżący do chwili obecnej nie odpowiedział na wezwanie Sądu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Skarga W. P. podlega odrzuceniu.
W myśl art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm., dalej jako "p.p.s.a."), skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jakie służyły skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia (§ 2). Środkiem zaskarżenia, który przysługuje stronie w razie niezałatwienia sprawy w terminie określonym w art. 35 k.p.a., w przepisach szczególnych bądź w terminie ustalonym w myśl art. 36 k.p.a. lub w razie przewlekłego prowadzenie postępowania, jest zażalenie do organu wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa (art. 37 § 1 k.p.a.).
Z treści art. 52 § 1 i § 2 p.p.s.a. wynika zatem jednoznacznie, że wyczerpanie przez stronę środków zaskarżenia musi poprzedzać wniesienie skargi do sądu administracyjnego, aby skarga taka była dopuszczalna. Tymczasem w przedmiotowej sprawie uznać przyjąć, że skarżący, przed złożeniem skargi na przewlekłość postępowania Wojewody , nie złożył do organu wyższego stopnia, którym ze względu na przedmiot sprawy jest Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi, stosownego zażalenia w trybie art. 37 § 1 k.p.a. Zachowanie tego wymogu - pomimo skutecznego doręczenia skarżącemu w dniu 30 grudnia 2016 r. wezwania w tym przedmiocie - nie zostało bowiem przez niego w żaden sposób dotychczas potwierdzone.
Ubocznie wypada podkreślić, że wobec istnienia organu wyższego stopnia nad Wojewodą , którym w sprawach dotyczących zagospodarowania wspólnot gruntowych jest Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi, o wyczerpaniu przez skarżącego środków zaskarżenia nie mogła świadczyć okoliczność, iż skarżący w dniu 27 września 2016 r. skierował do Wojewody pismo, które można by zakwalifikować jako wezwanie do usunięcia naruszenia prawa (skarżący domagał się w nim bowiem wydania przez organ odwoławczy decyzji w zakreślonym przez siebie pięciodniowym terminie - k. 13 akt adm. II inst.). Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa składa się bowiem do organu, któremu zarzucana jest przewlekłość postępowania, jedynie wówczas, gdy nad tym organem nie ma organu wyższego stopnia. Jeżeli jednak organ taki istnieje, strona winna złożyć zażalenie do organu wyższego stopnia, które - co wymaga podkreślenia - składa się bezpośrednio do takiego organu (por. W Dawidowicz: Postępowanie administracyjne. Zarys wykładu. Warszawa 1983, s. 160).
Wobec powyższego należy przyjąć, że skarga W. P. została wniesiona z naruszeniem przepisu art. 52 § 1 p.p.s.a., co z kolei stanowi podstawę do jej odrzucenia w myśl art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., jako niedopuszczalnej.
Z tych względów Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.