Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Leszek Leszczyński po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Z.W. na bezczynność Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w przedmiocie nierozpoznania wniosku z dnia 13 listopada 2008 r. o świadczenie na ubranie i obuwie zimowe p o s t a n a w i a : odrzucić skargę.
Z.W. w dniu 20 marca 2009 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na bezczynność Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w przedmiocie nie rozpoznania wniosku z dnia 13 listopada 2008 r. o świadczenie na ubranie i obuwie zimowe.
W odpowiedzi na powyższą skargę organ przedstawił przebieg postępowania w przedmiocie powyższego wniosku, które zostało zakończone decyzją z dnia [...] stycznia 2009 r. nr [...] przyznającą pomoc w postaci zasiłku celowego specjalnego w wysokości [...] zł z przeznaczeniem na zakup ubrania i obuwia zimowego.
Sąd zważył, co następuje:
W myśl przepisu art. 58 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm.) sąd administracyjny odrzuca skargę jeżeli sprawa objęta skargą pomiędzy tymi samymi stronami jest w toku. Okoliczność ta zachodzi wówczas, gdy postępowanie sądowoadministracyjne dotyczące tego samego przedmiotu sprawy sądowoadministracyjnej i między tymi samymi stronami zostało wszczęte i trwa nadal.
Przedmiotem niniejszej skargi jest bezczynność organu administracji publicznej w zakresie nierozpoznania wniosku skarżącego z dnia 13 listopada 2008 r. o przyznanie świadczenia na zakup ubrania i obuwia zimowego.
Tymczasem, jak wynika z akt sprawy sygn. II SAB/Lu 86/08, Z.W. wniósł już wcześniej skargę na bezczynność Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w przedmiocie nierozpoznania jego wniosku z dnia 13 listopada 2008 r. Sąd ustalił z urzędu, że postępowanie w sprawie II SAB/Lu 86/08 jest w toku i nie zostało prawomocnie zakończone. Postanowieniem z dnia 4 marca 2009 r. tut. Sąd umorzył postępowanie sądowe w przywołanej sprawie jednakże orzeczenie to nie jest prawomocne.
Prawną konsekwencją takiego stwierdzenia jest odrzucenie później złożonej skargi na podstawie przepisu art. 58 § 1 pkt 4 ww. ustawy.
Mając powyższe na względzie, orzeczono jak w sentencji.