Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Cylc - Malec, Sędziowie Sędzia WSA Jacek Czaja (sprawozdawca), Sędzia WSA Robert Hałabis, Protokolant Starszy asystent sędziego Łucja Krasińska, po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2015 r. na rozprawie sprawy ze skargi M. W. na bezczynność Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w przedmiocie rozbudowy obiektu budowlanego p o s t a n a w i a I. odrzucić skargę; II. zwrócić skarżącemu M. W. z rachunku Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie kwotę 100 (sto) złotych tytułem uiszczonego wpisu od skargi.
M. W. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na bezczynność Powiatowego Inspektora N. B. w [...] w przedmiocie wykonania ostatecznej decyzji w sprawie nielegalnej rozbudowy części obiektu budowlanego - schodów o konstrukcji stalowej w budynku usługowo-mieszkalnym na działkach nr [...] i [...] położonych przy ul. [...] w [...].
W odpowiedzi na skargę Powiatowy Inspektor N. B. w [...] wniósł o jej oddalenie jako bezzasadnej, podnosząc, że postępowanie egzekucyjne obejmujące nakaz rozbiórki wspomnianych schodów zostało wszczęte w dniu [...] marca 2001 r., w którym wystawiono tytuł wykonawczy w związku z niewykonaniem rozbiórki przez inwestorkę - B. W.-K.. Organ wyjaśnił, że wedle jego ustaleń - obowiązek rozbiórki został wykonany. Ponadto - jak podkreślił organ - skarżący nie skorzystał z trybu zaskarżenia przewidzianego ustawą z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2014 r. poz. 1619 ze zm.).
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Skarga podlega odrzuceniu.
W myśl art. 58 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.; dalej: "P.p.s.a.") sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego.
Zgodnie z art. 3 § 2 P.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a.
Wniesiona w niniejszej sprawie skarga dotyczy bezczynności organu pierwszej instancji jako wierzyciela w postepowaniu egzekucyjnym w rozumieniu art. 1a pkt 13 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, w zakresie wykonania ostatecznej decyzji nakazującej rozbiórkę obiektu budowlanego.
Skarga ta jest niedopuszczalna, co wynika wprost z treści art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a., a także z art. 6 § 1a ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Należy bowiem podkreślić, że podjęcie przez wierzyciela czynności zmierzających do zastosowania środków egzekucyjnych nie następuje w drodze decyzji administracyjnej, postanowienia ani wydania pisemnej interpretacji prawa podatkowego (art. 3 § 2 pkt 1-3 i 4a P.p.s.a.). Nie stanowi również innego aktu lub czynności w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. W orzecznictwie sądów administracyjnych wyrażono pogląd, który Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie w pełni podziela, że aktem lub czynnością, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., jest indywidualny akt lub czynność o charakterze władczym, rozstrzygające o tym, czy konkretnemu podmiotowi przysługuje określone uprawnienie wynikające z przepisu prawa albo czy ciążą na nim z mocy prawa określone obowiązki. Czynności zmierzające do zastosowania środków egzekucyjnych nie sposób zakwalifikować jako ustalające, stwierdzające, czy potwierdzające uprawnienia bądź obowiązki skarżącego wynikające z przepisów prawa (por. przykładowo: postanowienie NSA z dnia 24 marca 1998 r., II SA 1155/97, ONSA 1999, nr 2, poz. 51; postanowienia WSA w Warszawie: z dnia 30 sierpnia 2011 r., IV SAB/Wa 93/11, LEX nr 897629 i z dnia 26 sierpnia 2011 r., IV SAB/Wa 85/11, LEX nr 897627; postanowienie WSA we Wrocławiu z dnia 8 listopada 2011 r., II SAB/Wr 53/11, LEX nr 1159272).