Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Maria Wieczorek-Zalewska po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Z. W. na przewlekłość postępowania Wójta Gminy [...] w przedmiocie usług opiekuńczych p o s t a n a w i a odrzucić skargę.
Z. W. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę z dnia 15 lipca 2013 r. na przewlekłość postępowania Wójta Gminy [...] w przedmiocie usług opiekuńczych.
W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy [...]wniósł o oddalenie skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Skarga Z. W. podlega odrzuceniu.
W myśl art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), dalej jako "p.p.s.a.", sąd odrzuca skargę, jeżeli z innych przyczyn (niż wymienione w punktach 1-5 tego przepisu) wniesienie skargi jest niedopuszczalne. Niedopuszczalność skargi z innych przyczyn obejmuje w szczególności sytuację, gdy skarżący przed wniesieniem skargi nie wyczerpał środków zaskarżenia, jakie przysługiwały mu w administracyjnym toku instancji. Zgodnie bowiem art. 52 § 1 p.p.s.a. skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jakie służyły skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia (§ 2).
Środkiem zaskarżenia, który przysługuje stronie w razie niezałatwienia sprawy w terminie określonym w art. 35 k.p.a., w przepisach szczególnych bądź w terminie ustalonym w myśl art. 36 lub w razie przewlekłego prowadzenie postępowania, jest zażalenie do organu wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa (art. 37 § 1 k.p.a.). Z treści art. 52 § 1 i § 2 p.p.s.a. wynika jednoznacznie, że wyczerpanie przez stronę środków zaskarżenia musi poprzedzać wniesienie skargi do sądu administracyjnego, aby skarga taka była dopuszczalna. Nadto na gruncie spraw ze skarg na przewlekłość postępowania organów administracji przyjmuje się, że bez względu na formę czynności, jaką podejmie organ właściwy do rozpoznania środka zaskarżenia przewidzianego w art. 37 § 1 k.p.a., środek ten można uznać za skuteczny w postępowaniu sądowym w przedmiocie przewlekłości postępowania dopiero po upływie miesiąca od jego złożenia (por. postanowienie WSA w Białymstoku z dnia 28 października 2004 r., II SAB/Bk 16/04, ONSAiWSA 2005/6/114 oraz postanowienia NSA: z dnia 30 października 2001 r., sygn. akt II SAB 140/01, Lex Nr 157971 i z dnia 29 kwietnia 1998 r., sygn. akt I SAB/Gd 8/97, Lex Nr 33599). Zachowanie tego terminu, znajdującego umocowanie w art. 35 § 3 k.p.a., jest bowiem konieczne, by w sposób rzeczywisty umożliwić właściwemu organowi rozpatrzenie wniesionego środka.
W niniejszej sprawie Z. W. przed wniesieniem skargi do sądu nie wyczerpał środków zaskarżenia, jakie służyły mu w administracyjnym toku instancji. Skarżący wniósł bowiem zażalenie na przewlekłość postępowania organu pierwszej instancji do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] w dniu 9 lipca 2013 r., zaś skargę na przewlekłość postępowania organu pierwszej instancji wniósł sześć dni później, tj. 15 lipca 2013 r. W tej sytuacji skarga Z. W., jako przedwczesna, nie może być rozpoznana merytorycznie, lecz podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a.
Z tego względu Sąd orzekł, jak w sentencji postanowienia.