Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie Marcin Małek po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Z. W. o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie radcy prawnego w sprawie ze skargi Z. W. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wójta Gminy w przedmiocie wniosku z dnia 4 maja 2015 r. w sprawie usług opiekuńczych p o s t a n a w i a odmówić przyznania prawa pomocy.
Prawomocnym wyrokiem z dnia 20 stycznia 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę Z. W. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wójta Gminy w przedmiocie wniosku z dnia 4 maja 2015 r. w sprawie usług opiekuńczych. Odpis tego orzeczenia z uzasadnieniem doręczono skarżącemu - na skutek jego wniosku - w dniu 23 marca 2016 r.
Oznacza to, iż najpóźniej w dniu 22 kwietnia 2016 r. tj. z upływem terminu do wniesienia skargi kasacyjnej zakończyło się postępowanie sądowoadministracyjne w przedmiotowej sprawie. Prawomocność orzeczenia stwierdzono na posiedzeniu niejawnym w dniu 17 czerwca 2016 r. Należy jeszcze tutaj odnotować, że uzasadnienie ww. wyroku Sądu zostało sporządzone w wyniku wniosku skarżącego z dnia 1 czerwca 2011 r.
W dniu 8 lipca 2016 r. skarżący złożył druk formularza wniosku o przyznanie prawa pomocy, w którym zwrócił się o ustanowienie radcy prawnego.
Mając powyższe na uwadze zważono, co następuje:
W oparciu o przytoczony wyżej stan faktyczny należy stwierdzić, że wniosek z dnia 8 lipca 2016 r. nie może zostać rozpoznany merytorycznie.
Zgodnie bowiem z art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2016.718) - dalej w skrócie: p.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Z powyższego przepisu wynika, że wniosek ten można złożyć dopóki trwa postępowanie sądowe, a po prawomocnym zakończeniu postępowania - o ile strona zainicjuje jednocześnie nowe postępowanie, które miałoby doprowadzić do wzruszenia prawomocnego orzeczenia (postanowienie NSA z 28 lipca 2009 r., sygn. akt I OZ 745/09, Lex nr 552405). Analiza wniosku oraz akt sprawy nie wskazuje natomiast by obecnie skarżący zmierzał do wzruszenia prawomocnego w tej sprawie wyroku Sądu.
W świetle przyjętej konstatacji stwierdzono, że wniosek ten - jako złożony po zakończeniu postępowania - nie może zostać merytorycznie rozstrzygnięty. W takim zaś przypadku należy odmówić przyznania prawa pomocy na zasadach ogólnych (por. postanowienie WSA w Warszawie z dnia 23 maja 2006 r. sygn. akt III SA/Wa 2636/05).
Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 243 § 1 oraz art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.