Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Glabas po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 2 września 2008r. sprawy ze skargi E. K. na bezczynność Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w przedmiocie rozpoznania wniosku o przyznanie zasiłku celowego postanawia 1. odrzucić skargę 2. oddalić wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym ustanowienie adwokata
W dniu 6 sierpnia 2008 roku do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie wpłynęła skarga E. K. na bezczynność Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w rozpoznaniu wniosku o przyznanie zasiłku celowego. Skarżący wniósł m.in. o: zobowiązanie organu do udzielenia mu pomocy finansowej na zakup leków, wymierzenie organowi kary na zasadzie art. 160 § 1 Kodeksu karnego oraz ustanowienie adwokata z urzędu.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej wniósł o jej odrzucenie ze względu na niewyczerpanie przez skarżącego środków zaskarżenia przewidzianych w art. 37 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego.
W dniu 12 sierpnia 2008 roku, w wykonaniu zarządzenia Przewodniczącej Wydziału II, skarżącemu zostało doręczone wezwanie do usunięcia braków formalnych skargi poprzez przedłożenie dokumentu potwierdzającego wniesienie, przed złożeniem skargi na bezczynność, zażalenia do organu wyższego stopnia na niezałatwienie sprawy w terminie - w zawitym terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi. Termin ten bezskutecznie upłynął w dniu 19 sierpnia 2008 roku.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Merytoryczne rozpatrzenie zasadności skargi poprzedzone jest w postępowaniu przed sądem administracyjnym badaniem dopuszczalności jej wniesienia. Skarga jest dopuszczalna, gdy przedmiot sprawy należy do właściwości sądu, skargę wniesie uprawniony podmiot, oraz gdy spełnia ona wymogi formalne i została złożona w terminie. Stwierdzenie braku którejś z wymienionych przesłanek dopuszczalności zaskarżenia uniemożliwia nadanie skardze dalszego biegu, co w konsekwencji prowadzi do odrzucenia skargi.
Podstawową przesłanką dopuszczalności skargi, czyli warunkiem prawidłowego zaskarżenia określonego aktu lub czynności, czy też bezczynności organu administracji publicznej jest, zgodnie z art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - powoływanej dalej jako ppsa), wyczerpanie środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przy czym w myśl § 2 powołanego artykułu przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Stosownie do art. 37 § 1 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. 2000, Nr 98, poz. 1071 ze zm.) na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35 lub ustalonym w myśl art. 36 stronie służy zażalenie do organu administracji publicznej wyższego stopnia.
Zażalenie, o jakim mowa w powołanym artykule, jest środkiem zaskarżenia przewidzianym w art. 52 § 2 ppsa, który skarżący musi wyczerpać, by móc skutecznie wnieść skargę do sądu administracyjnego.
Wobec powyższego w przedmiotowej sprawie, przed wniesieniem skargi do Sądu należało wnieść zażalenie na bezczynność Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej do organu wyższego stopnia, tj. Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Olsztynie. Dlatego też skarżący został wezwany do złożenia dokumentu potwierdzającego wniesienie takiego zażalenia. Jednakże dokumentu takiego w wyznaczonym terminie nie przedłożył.
W związku z tym, w świetle art. 58 § 1 pkt 3 i 6 ppsa, skargę jako niedopuszczalną należało odrzucić.
W tym stanie rzeczy, wobec oczywistej bezzasadności skargi, nie można było uwzględnić wniosku strony skarżącej o przyznanie prawa pomocy. Przepis art. 247 ppsa stanowi bowiem, iż prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności skargi.
Z oczywistą bezzasadnością skargi mamy do czynienia wówczas, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega żadnej wątpliwości, że skarga nie może zostać uwzględniona. W piśmiennictwie, jak również w orzecznictwie przyjmuje się, że przykładem oczywistej bezzasadności skargi może być w szczególności zaskarżenie działania czy też bezczynności organów administracji, bez wyczerpania środków zaskarżenia w postępowaniu administracyjnym (por. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Komentarz pod redakcją T. Wosia, H. Knysiak-Molczyk i M. Romańskiej, LexisNexis, wyd. 2 Warszawa 2008r., str. 756-757, też postanowienie NSA z 20 września 2005r. II FZ 483/05, niepubl.). Z taką sytuacją mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie. Nie wdając się w meritum sprawy, nie ulega bowiem wątpliwości, iż skarga nie mogła być uwzględniona, gdyż strona wniosła skargę na bezczynność bez zachowania trybu określonego w art. 37 § 1 kpa.
Z powyższych względów należało orzec jak w sentencji postanowienia.