Sygn. akt II SAB/Ol 42/09 Dnia 28 sierpnia 2009r. POSTANOWIENIE Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Ślusarczyk po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2009r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Skarbu Państwa - Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe Nadleśnictwo W. na bezczynność Burmistrza w wydaniu decyzji w sprawie rozbiórki budynku postanawia: odrzucić skargę
Pismem z dnia 9 lutego 2009r. do Burmistrza Nadleśnictwo W. wniosło o dokonanie rozbiórki budynku znajdującego się na działce nr "[...]" we wsi N., wskazując , iż nieruchomość na której znajduje się przedmiotowy budynek stanowiła własność Państwowego Funduszu Ziemi, zatem na mocy art. 13 ustawy z dnia 19 października 1991r. (Dz. U. z 2007r. nr. 231 poz. 1700) o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa stała się z mocy prawa własnością gminy. W odpowiedzi na te pismo Burmistrz poinformował wnioskodawcę, iż sprawa została rozpatrzona negatywnie. Nie zgadzając się z tym stanowiskiem wnioskodawca wniósł skargę na bezczynność organu do Rady Miejskiej, która uznała skargę za niezasadną informując o tym pismem z dnia 29 czerwca 2009r.
W konsekwencji Nadleśnictwo W. wniosło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skargę na bezczynność Burmistrza, zarzucając mu nie wydanie decyzji w sprawie wszczętej wnioskiem strony z dnia 9 lutego 2009r. o dokonanie rozbiórki budynku, żądając zobowiązania Burmistrza do merytorycznego zakończenia sprawy w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku i zasądzenia na rzecz skarżącego kosztów postępowania. Zdaniem skarżącego Burmistrz winien był merytorycznie rozpoznać sprawę i swemu rozstrzygnięciu nadać stosowną formę. Nawet gdyby żądanie skarżącego organ uznał za bezzasadne, to powinien to wykazać w decyzji załatwiającej sprawę. Tego organ nie spełnił.
Burmistrz w odpowiedzi na skargę wniósł o jej odrzucenie ewentualnie oddalenie. Podał, że w związku z tym, że Gmina nie posiada tytułu prawnego do dysponowania przedmiotową nieruchomości, bo wbrew twierdzeniom skarżącego stanowi ona własność Skarbu Państwa w zarządzie Nadleśnictwa W. (co wynika z wypisu z rejestru gruntów), to tym samym nie może dokonać rozbiórki budynku na nie swojej nieruchomości. O powyższych okolicznościach Gmina wielokrotnie informowała skarżącego. Ponadto wskazał że sprawa dotycząca fizycznego dokonania rozbiórki ma charakter cywilnoprawny, zatem nie występuje sytuacja, w której Burmistrz byłby zobowiązany do rozstrzygnięcia sprawy w drodze decyzji administracyjnej. Zatem skargę na bezczynność należy uznać za niedopuszczalną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Sądy Administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej. Obejmuje ona między innymi orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów, ale tylko w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej jako p.p.s.a.) (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.). Zatem tylko w sprawach o bezczynność w wydaniu decyzji administracyjnych, postanowień i innych aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Skarżący żąda aby Burmistrz wydał rozstrzygnięcie w sprawie rozbiórki budynku, twierdząc że jest on własnością Gminy, nie wskazując żadnej podstawy prawnej upoważniającej Burmistrza do wydania decyzji administracyjnej lub do załatwienia wniosku skarżącego w innej formie przewidzianej w art. 3 § 2 pkt 2-4 p.p.s.a. W ocenie Sądu takiej podstawy nie ma, zatem Burmistrz nie jest zobowiązany do załatwienia wniosku skarżącego w sposób przez niego wskazany w skardze. Oceny tej nie zmienia też fakt, że jak wynika z wypisu z ewidencji gruntów Gmina nie jest właścicielką nieruchomości na której jest położony przedmiotowy budynek, bowiem wydawanie decyzji w przedmiocie rozbiórki budynków nie jest w kompetencji burmistrzów miast. Przedmiotowa sprawa nie jest wymieniona w katalogu spraw w art. 3 § 2 pkt 1-4 p.p.s.a. bowiem dotyczy stosunków cywilnoprawnych stron, zatem nie podlega kognicji sądów administracyjnych. Zważywszy na to skargę jako niedopuszczalną na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. należało odrzucić.