Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skargę należało odrzucić.
Zgodnie z art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej P.p.s.a, przesłanką dopuszczalności skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego jest wyczerpanie środków zaskarżenia. Wskazany przepis stanowi, że skargę do sądu administracyjnego można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie chyba, że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia, w myśl 52 § 2 P.p.s.a. należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.
W przypadku skargi na bezczynność w wydaniu decyzji lub postanowienia w postępowaniu administracyjnym, o wyczerpaniu środków zaskarżenia można mówić w sytuacji, gdy skarżący przed wniesieniem skargi skorzysta ze środka przewidzianego w art. 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) - zwanej K.p.a. Przepis ten stanowi, że na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35, w przepisach szczególnych, ustalonym w myśl art. 36 lub na przewlekłe prowadzenie postępowania stronie służy zażalenie do organu wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.
W niniejszej sprawie skarga wniesiona została na bezczynność Starosty Nyskiego, w rozpoznaniu wniosku skarżących o wznowienie postępowania w sprawie wydania zaświadczenia o samodzielności lokalu mieszkalnego. Przesłankę dopuszczalności skargi do sądu, określoną w art. 52 § 1 P.p.s.a., stanowiło zatem wniesienie zażalenia, o którym mowa w art. 37 K.p.a., do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu. Zgodnie ze stanowiskiem ugruntowanym w orzecznictwie sądowym, zaakceptowanym w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 lipca 2009 r., sygn. akt I OPS 2/09, uznać bowiem należy, że skoro zgodnie z art. 2 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.) organem właściwym do wydania zaświadczenia stwierdzającego samodzielność lokalu, jest starosta jako organ jednostki samorządu terytorialnego, a przepisy tej ustawy nie wskazują organu wyższego stopnia w tych sprawach, w myśl art. 17 pkt 1 K.p.a. organem wyższego stopnia w stosunku do starosty jest samorządowe kolegium odwoławcze, a nie jak czasami błędnie przyjmowano wojewoda, jako organ administracji architektoniczno - budowlanej wyższego stopnia (por. postanowienia NSA z dnia 21 grudnia 2006 r., sygn. akt II OW 65/06 i II OW 47/06 oraz z dnia 23 maja 2007 r., sygn. akt II OW 12/07, opublikowane na stronie internetowej - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).
Powyższe oznacza, że wniesienie skargi w niniejszej sprawie winno być poprzedzone wniesieniem przez skarżących zażalenia na niezałatwienie sprawy z ich wniosku, w trybie art. 37 K.p.a., do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu. Odpowiadając na wezwania Sądu do wykazania spełnienia przesłanki wyczerpania wymaganego trybu zaskarżenia, pismem z dnia 3 października 2011 r., skarżący nie wykazali jednak, aby przed wniesieniem skargi do Sądu wyczerpali wymagany tryb z art. 37 K.p.a.
W tym stanie rzeczy uznając, że przesłanka warunkująca wniesienie skargi na bezczynność organu w wydaniu decyzji we wznowionym postępowaniu, bądź postanowienia o odmowie wznowienia postępowania, w postaci wyczerpania środków zaskarżenia, nie została w niniejszej sprawie spełniona, skargę jako niedopuszczalną należało odrzucić na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a.
O zwrocie skarżącemu wpisu uiszczonego przez niego od skargi, w kwocie 100 zł, orzeczono natomiast na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 P.p.s.a., zgodnie z którym Sąd z urzędu zwraca stronie cały uiszczony wpis od pisma odrzuconego.
Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.