Z przywołanych okoliczności wyraźnie wynika, że żądanie wyznaczenia skarżącemu kolejnego pełnomocnika z urzędu, nie może odnieść zamierzonego skutku. W ustawie Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, regulującej procedurę sądowoadministracyjną, a co za tym idzie również przesłanki ustanawiania pełnomocnika z urzędu, brak jest bowiem przepisu, który uprawniałby stronę do żądania wyznaczenia kolejnego pełnomocnika w sprawie. Skoro stronie zostało już przyznane prawo pomocy w tym zakresie, to zostało one już skonsumowane (por. postanowienie z dnia 22 kwietnia 2005 r. Naczelnego Sądu Administracyjnego; sygn. akt II OZ 262/05; umieszczone na stronach internetowych Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Natomiast w kwestiach sposobu reprezentacji pełnomocnika z jego mandantem właściwa jest wyłącznie konkretna korporacja prawnicza, w tym przypadku okręgowa izba radców prawnych. To bowiem organ samorządu zawodowego wyznacza imiennie pełnomocnika na podstawie postanowienia referendarza sądowego lub sądu, który przyznał stronie postępowania sądowoadministracyjnego prawo pomocy w takim zakresie.
Reasumując powyższe, skarżącemu przyznano już prawo pomocy w zakresie ustanowienia pełnomocnika z urzędu, a także korzysta on z ustawowego zwolnienia od kosztów sądowych, wobec czego rozpoznanie kolejnego wniosku T. R. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym uznać należało za zbędne i umorzyć postępowanie, na zasadzie art. 249a P.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli strona cofnie wniosek lub rozpoznanie wniosku stało się zbędne, postępowanie w sprawie przyznania prawa pomocy umarza się.
Odnosząc się do prośby o wstrzymanie biegu terminu do czasu ustanowienia pełnomocnika z urzędu, zawartej w uzasadnieniu formularza, wskazać należy, że złożenie wniosku o przyznanie prawa pomocy wszczyna postępowanie incydentalne, o charakterze pomocniczym (wpadkowym), mające na celu wydanie orzeczenia co do udzielenia, bądź odmowy udzielenia stronie pomocy od Skarbu Państwa, w dochodzeniu swoich praw przed sądem. Rozstrzygnięcie wydane w wyniku rozpoznania tego wniosku, zapada po rozpatrzeniu przesłanek materialnych, określonych w przywoływanym art. 246 § 1 pkt 1 i 2 P.p.s.a., na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie, w tym na podstawie informacji zawartych w formularzu wniosku i jego uzasadnieniu. Sąd (referendarz sądowy) rozpoznając tego typu wniosek, jest zobowiązany natomiast ograniczyć się merytorycznie do zakresu wniosku, nie wykraczając poza ramy przedmiotowe tego postępowania incydentalnego i rozpoznawać kwestie przynależne do innego typu postępowania wpadkowego lub do postępowania głównego (por. postanowienie NSA z dnia 9 grudnia 2010 r., sygn. akt II FZ 636/10, CBOiSA). Referendarz uznał więc, że prośba o: "wstrzymanie biegu terminu" wyrażona w formularzu wniosku, nie wpływa na rozstrzygnięcie w zakresie prawa pomocy, albowiem nie wnosi nowych okoliczności do sprawy, mających wpływ na ocenę sytuacji materialnej wnioskodawcy. Jedynymi przesłankami warunkującymi przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym, bądź całkowitym są natomiast przesłanki materialne, określone w art. 246 § 1 pkt 1 i 2 P.p.s.a., co do których referendarz wypowiedział się już w postanowieniu z dnia 27 kwietnia 2016 r., sygn. akt II SO/Op 9/16. Zaprezentowany pogląd i przedstawione wywody, zachowują także aktualność w przypadku pozostałych żądań i postulatów zgłoszonych w formularzu wniosku, a dotyczących sposobu działania pełnomocnika w sposób oczekiwany przez skarżącego.
Mając na względzie powyższe, referendarz sądowy działając na zasadzie art. 249a P.p.s.a. w związku z art. 258 § 2 pkt 7 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.