Zgodnie z treścią § 2 rozporządzenia z dnia 22 października 2015 r. - zwanego dalej: "rozporządzeniem", koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszone przez Skarb Państwa obejmują: 1) opłatę ustaloną zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia oraz 2) niezbędne i udokumentowane wydatki radcy prawnego. Stosownie natomiast do § 4 ust. 1 rozporządzenia, opłatę ustala się w wysokości co najmniej ½ opłaty maksymalnej określonej w rozdziałach 2-4, przy czym nie może ona przekraczać wartości przedmiotu sprawy. Ustalenie opłaty w wysokości wyższej niż określona w ust. 1, a nieprzekraczającej opłaty maksymalnej następuje z uwzględnieniem stopnia zawiłości sprawy oraz nakładu pracy radcy prawnego oraz wkładu jego pracy w przyczynienie się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia sprawy, a w szczególności czasu poświęconego na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, liczby stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach i posiedzeniach, czynności podjętych w sprawie, w tym czynności podjętych w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu, wartości przedmiotu sprawy, wkładu pracy radcy prawnego w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych, jak również do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie, a także trybu i czasu prowadzenia sprawy, obszerności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lub biegłych sądowych, dowodu z zeznań świadków, dowodu z dokumentów o znacznym stopniu skomplikowania i obszerności (§ 4 ust. 2 rozporządzenia). Stosownie do treści § 4 ust. 3 rozporządzenia, opłatę, o której mowa w ust. 1, podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług wyliczoną według stawki podatku obowiązującej dla tego rodzaju czynności na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług.
Stosownie do treści § 21 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia, opłaty maksymalne wynoszą w postępowaniu przed sądem administracyjnym w pierwszej instancji w innej sprawie - 480 zł. Przepisy te mają zastosowanie do niniejszej sprawy, jako wszczętej na skutek skargi na decyzję w przedmiocie zasiłku celowego.
Reasumując, mając na uwadze przywołane przepisy, w tym § 4 ust. 1 rozporządzenia, należało w sprawie ustalić opłatę w wysokości ½ opłaty maksymalnej określonej w § 21 ust. 1 pkt 1 lit c) rozporządzenia, czyli ½ opłaty maksymalnej wynoszącej 480 zł, co stanowi kwotę 240 zł. Wskazaną kwotę należało zaś podwyższyć, w myśl przywołanego wyżej § 4 ust. 3 rozporządzenia o 23 % stawki podatku od towarów i usług (55,20 zł).
Referendarz stwierdził przy tym, że czynności pełnomocnika nie noszą cech pozwalających na podniesienie wysokości opłaty, na zasadzie w § 4 ust. 2 rozporządzenia. Mając na uwadze nakład pracy pełnomocnika, a także charakter przedmiotowej sprawy uznano, że kwota 295,20 zł wynagrodzenia jest adekwatna do czynności podjętych w sprawie przez pełnomocnika.
Wobec tego, referendarz działając na zasadzie art. 258 § 2 pkt 8 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.