Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daria Sachanbińska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Beata Kozicka Sędzia WSA Krzysztof Sobieralski po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi W. Ś. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Prezydenta Miasta Opola w przedmiocie zwrotu zatrzymanego prawa jazdy postanawia odrzucić skargę.
Pismem z dnia 30 października 2020 r. W. Ś., reprezentowany przez pełnomocnika, wniósł skargę na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Prezydenta Miasta Opola w przedmiocie zwrotu zatrzymanego prawa jazdy. Skarżący podniósł, że złożył wniosek o zwrot prawa jazdy 10 maja 2019 r., a decyzja w tej sprawie została wydana dopiero w dniu 17 sierpnia 2020 r. Dowodził, że w trakcie trwającego postępowania administracyjnego podejmowano szereg zbędnych czynności świadczących o celowym wydłużaniu tego postępowania, podczas gdy już z samej treści wniosku wynikało, że wystąpiły negatywne przesłanki do dokonania wnioskowanego zwrotu prawa jazdy. Ponadto podkreślił, że podjęcie przez organ decyzji kończącej sprawę nie czyni niniejszej skargi ani bezprzedmiotową, ani bezzasadną. W związku z tym domagał się stwierdzenia przez Sąd, że organ dopuścił się przewlekłego prowadzenia postępowania, które miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa, przyznania od organu na jego rzecz sumy pieniężnej w maksymalnej wysokości (24.590,85 zł), a także przyznania na rzecz adwokata kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, według norm przewidzianych prawem.
W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta Opola wniósł o oddalenie skargi, argumentując, że nie doszło do zarzucanego przewlekłego prowadzenia postępowania, ponieważ oczekiwano na niezbędne informacje od właściwego organu niemieckiego. Natomiast po ich uzyskaniu organ wydał w dniu 17 sierpnia 2020 r. decyzję załatwiającą sprawę. Poza tym Prezydent wyjaśnił, że skarżący złożył wniosek o zwrot zatrzymanego prawa jazdy w dniu 10 czerwca 2019 r., a nie - jak podał w skardze - w dniu 10 maja 2019 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu zważył, co następuje:
Skargę należało odrzucić.
Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.), dalej zwanej w skrócie: P.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Natomiast art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a. stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg m.in. na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a. Sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a: 1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności; 2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa; 3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania (art. 149 § 1 P.p.s.a.).
Natomiast przed merytorycznym rozpoznaniem skargi sąd w pierwszej kolejności bada z urzędu dopuszczalność skargi, ustalając, czy nie zachodzi jedna z przesłanek do jej odrzucenia, wymienionych enumeratywnie w art. 58 § 1 P.p.s.a. Przesłankami tymi są: niewłaściwość sądu (pkt 1), niezachowanie terminu wniesienia skargi (pkt 2), nieuzupełnienie braków formalnych skargi (pkt 3), zawisłość sprawy lub prawomocne jej osądzenie (pkt 4), brak zdolności sądowej lub procesowej (pkt 5), brak interesu prawnego wnoszącego skargę na uchwałę lub akt, o którym mowa art. 3 § 2 pkt 5 i 6 P.p.s.a. (pkt 5a), oraz niedopuszczalność skargi z innych przyczyn (pkt 6). Stwierdzenie wystąpienia którejś z wymienionych przesłanek dopuszczalności zaskarżenia uniemożliwia nadanie skardze dalszego biegu, a w konsekwencji prowadzi do odrzucenia skargi.