Dnia 21 września 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elwira Brychcy po rozpoznaniu w dniu 21 września 2020 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R. C. na bezczynność Rady Miasta w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego postanawia odrzucić skargę. /-/ E. Brychcy
Do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu wpłynęła skarga R. C. "na bezczynność Rady Miasta i Gminy [...] w związku z wnioskiem o usunięcie uchybienia prawnego z dnia [...] stycznia 2020 r. zarejestrowaną pod sygnaturą [...]. W krótkim uzasadnieniu skargi skarżący odniósł powyższe do Uchwały nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie wskazując, że skarżący nie posiada interesu prawnego do złożenia skargi.
W wykonaniu zarządzenia Sądu z dnia [...] lipca 2020 r. wezwano skarżącego do uzupełnienia, w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania, braków formalnych skargi poprzez wykazanie naruszenia prawa lub interesu prawnego, pod rygorem jej odrzucenia. Pouczono też skarżącego o treści art. 57 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm., zwanej dalej: Ppsa) oraz art. 101 ust. 1, 2a i art. 101a ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 713, zwanej dalej Usg).
Pismem z dnia 09 sierpnia 2020 r. skarżący odniósł się do wezwania wskazując, na przepisy art. 17 pkt 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i podnosząc, że "Burmistrz wprowadził zmiany nie wynikające z uzgodnień już po wyłożeniu do publicznego wglądu w trakcie przygotowywania projektu Uchwały, co w swoich pismach (odpowiedziach na zapytania w trybie dostępu do informacji publicznej) potwierdza Burmistrz własnoręcznym podpisem." W dalszej części pisma skarżący wskazał, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego powinien zostać uznany za nieważny. W ocenie skarżącego wystarczające jest wskazanie naruszenia prawa, ale mimo to wykaże swój interes prawny. W tym zakresie skarżący wskazał, że "Mój interes prawny w takim a nie rozstrzygnięciu rozważanej uchwały o MPZP posiada bezpośrednie powiązanie z moja sytuacją materialnoprawną i rodzi bezpośrednie konsekwencje finansowe wynikające z przepisów. Zostałem oskarżony przez jednego z deweloperów budujących na terenie MPZP o rzekome rozpowszechnianie nieprawdy jakoby w.w. uchwała o MPZP została zmieniona tuż przed jej uchwaleniem niezgodnie z "Ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym" art.17 cytowanym powyżej. Co rodzi dla mnie, w przypadku uznania za ważną, obowiązek wypłacenia żądanej przez powoda kwoty odszkodowania lub, w przeciwnym wypadku rodzi prawo do wnioskowania o oddalenie powództwa. Sprawa toczy się w Sądzie Okręgowym w [...] [...] pod sygnaturą [...]. Dodatkowo aktualny stan prawny w.w. ustawy o MPZP już zrodził dla mnie konsekwencje materialnoprawne na płaszczyźnie kodeksu karnego gdzie na podstawie w.w. uchwały jako głównemu dowodowi zostałem skazany przez Sąd Rejonowy we [...] sygn. Akt. II K [...] o czyn z art. 22 § 2 kk."
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 57 § 1 pkt 3 Ppsa, skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego.