Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elwira Brychcy po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 26 stycznia 2015r. wniosku o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi T. K. na bezczynność Komendanta Miejskiego Policji w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej postanawia odmówić przyznania prawa pomocy. /-/ E. Brychcy
Skarżący T. K. w odpowiedzi na wezwanie do uiszczenia wpisu sądowego w wysokości 100 zł od skargi na bezczynność organu wniósł o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie pełnomocnika z urzędu.
Postanowieniem z 28 listopada 2014r. referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego odmówił przyznania skarżącemu prawa pomocy w żądanym zakresie. Wskazano, że pomimo dodatkowego szczegółowego wezwania nie przedstawił w sposób dostateczny swojej sytuacji majątkowej, finansowej i rodzinnej, umożliwiającej ocenę jego możliwości płatniczych. Skarżący ograniczał się do gołosłownego twierdzenia, że znajduje się na utrzymaniu raz jednych, raz drugich członków rodziny. Brak współpracy skarżącego w celu wyjaśnienia jego rzeczywistej sytuacji finansowej musiał skutkować odmową przyznania prawa pomocy w niniejszej sprawie.
Skarżący złożył w ustawowym terminie sprzeciw na powyższe postanowienie referendarza, wnosząc o jego uchylenie. W uzasadnieniu sprzeciwu skarżący wskazał, że już wyczerpująco wykazał, że znajduje się w złej sytuacji finansowej i społecznej i nie posiada żadnych środków pieniężnych na opłacenie pełnomocnika. Skarżący podał, że w formularzu oraz jego uzupełnieniu wyjaśnił swoją sytuację finansową, nie przedłożył żadnych dokumentów źródłowych celem uzasadnienia okoliczności, gdyż nie można udowodnić faktów nieistniejących. Żądanie wykazania tych okoliczności jest absurdalne i niezgodne z doświadczeniem życiowym. Ponadto skarżący wskazał, że nie prowadzi z nikim, także z osobami, na utrzymaniu których pozostaje, wspólnego gospodarstwa domowego i nie posiada rodziny. Nie prowadzi on swojego domu, a jedynie od czasu do czasu przebywa u członków rodziny w celu pożywienia się lub przenocowania. Wnioskodawca dodał przy tym, że w jego ocenie nieuprawnione jest żądanie by inwigilował on osoby go utrzymujące i gromadził informacje o źródłach i wysokości ich dochodów. Tym bardziej, że obecna sprawa dotyczy przyznania prawa pomocy tylko skarżącemu, a nie innym osobom.
Nadto skarżący wyliczył poza tym postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, na mocy których przyznano mu wcześniej prawo pomocy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270, ze zm.; dalej: "p.p.s.a.") zaskarżenie postanowienia referendarza sądowego w sprawie prawa pomocy wywołuje ten skutek, iż sąd rozpoznaje wniosek o przyznanie prawa pomocy od początku, tzn. tak, jakby wniosek ten nie był jeszcze przedmiotem analizy, oceny i rozpoznania. Sąd nie wypowiada się, więc o zasadności zaskarżonego sprzeciwem postanowienia i nie dokonuje merytorycznego rozpoznania sprzeciwu. Skutkiem wniesionego przez skarżącego sprzeciwu jest utrata mocy zaskarżonego postanowienia i konieczność ponownego merytorycznego rozpoznania wniosku o przyznanie prawa pomocy.
W świetle ogólnej zasady, wyrażonej w art. 199 p.p.s.a., strony ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Wyjątkiem od tej reguły jest w szczególności prawo pomocy.