Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Stanisław Śliwa po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2008 roku w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T. C. na bezczynność Regionalnej Izby Obrachunkowej w przedmiocie nie udzielenia odpowiedzi na pismo z dnia 29 grudnia 2007r. - postanawia - odrzucić skargę.
W dniu 18 kwietnia 2008r. wpłynęła do Regionalnej Izby Obrachunkowej skarga T. C. na bezczynność tego organu
"w przedmiocie nie udzielenia odpowiedzi (...) do czego Izba była zobowiązana przedmiotowo i miejscowo na mocy Pisma Zastępcy Dyrektora Departamentu Administracji Publicznej (...) Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 10 stycznia 2008r. [...]".
W uzasadnieniu skarżący podniósł, że Regionalna Izba Obrachunkowa łamie jego - zagwarantowane Konstytucją RP - prawa do rzetelnego i profesjonalnego załatwienia sprawy poprzez niesprawność biurokratyczną, w związku z czym wnosi o likwidację regionalnych izb obrachunkowych jako "urzędów znajdujących się w stanie uwiądu organizacyjnego i funkcjonalnego".
W dniu 3 stycznia 2008r. wpłynęło do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji pismo T. C. z dnia 29 grudnia 2007r., w którym wyżej wymieniony podnosi szereg zarzutów wobec działalności organów Gminy [...] a to Burmistrza i Rady, domagając się od nich równocześnie zrekompensowania poniesionych przez niego strat finansowych.
To ostatnie pismo zostało przekazane przez MSWiA Dyrektorowi Wydziału Nadzoru i Kontroli w Urzędzie Wojewódzkim oraz Regionalnej Izbie Obrachunkowej do wykorzystania zgodnie z właściwością.
O przekazaniu pisma T. C. z dnia 29 grudnia 2007r. zainteresowany został poinformowany w piśmie z dnia 10 stycznia 2008r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Kognicja sądu administracyjnego określona została w art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 1 i art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a. i obejmuje ona kontrolę - pod względem zgodności z prawem - działalności administracji publicznej. Poszczególne formy tej działalności wymienia § 2 powołanego wyżej art. 3 P.p.s.a. stanowiąc, iż sąd administracyjny orzeka w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8) bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4a.
Z powyższego wynika, że zaskarżenie bezczynności organu administracji publicznej jest dopuszczalne tylko w sytuacji, gdy powinien on wydać decyzję administracyjną, jedno ze wskazanych wyżej postanowień albo inny akt lub dokonać czynności z zakresu administracji publicznej. Właściwość Sądu dotyczy zatem niepodejmowania przez organy administracji nakazanych prawem aktów lub czynności w sprawach indywidualnych.