Dnia 10 stycznia 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: AWSA Magdalena Józefczyk po rozpoznaniu w dniu stycznia 2008 roku w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku W. B. o przyznanie prawa pomocy obejmującego zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego lub adwokata w sprawie ze skargi W. B. na bezczynność Starosty w przedmiocie zaległych uzupełniających roszczeń finansowych na rzecz córki - postanawia - przyznać skarżącej prawo pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata.
Postanowieniem z dnia 03 grudnia 2007r., sygn. akt II SAB/Rz 13/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w osobie referendarza sądowego, po rozpoznaniu wniosku W. B. o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego lub adwokata, odmówił przyznania prawa pomocy w zakresie objętym wnioskiem.
Kwestionując powyższe orzeczenie W. B. wniosła w ustawowym terminie sprzeciw na ww postanowienie wraz z licznymi załącznikami, w tym m.in. oświadczeniem dotyczącym wysokości ponoszonych kosztów utrzymania siebie i córki.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:
Rozpoznawany w niniejszej sprawie wniosek skarżącej dotyczy przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym, czyli obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego lub adwokata - art. 245 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2002 r. Nr 153 poz. 1270 ze zm.) powoływanej dalej jako P.p.s.a. W myśl art. 246 § 1 pkt 1 P.p.s.a. taki wniosek może zostać uwzględniony jedynie wówczas, gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania sądowego. Takimi kosztami są koszty sądowe, czyli opłaty i wydatki sądowe oraz koszty ustanowienia fachowego pełnomocnika (tj. radcy prawnego, adwokata, rzecznika patentowego, doradcy podatkowego).
Celem wprowadzenia przez ustawodawcę instytucji prawa pomocy, jest zapewnienie podmiotom, które znajdują się w ciężkiej sytuacji materialnej, dostępu do sądu, w przypadku gdy nie są w stanie partycypować w jakichkolwiek kosztach związanych z rozpoznaniem wniesionej przez te podmioty skargi.
W przedmiotowej sprawie, biorąc pod uwagę sytuację materialną i życiową wnioskodawczyni, Sąd uznał złożony przez nią wniosek za zasadny.
W. B. w uzasadnieniu wskazała, iż jest w trudnej sytuacji materialnej. Wraz z córką R. B. (lat 21) zamieszkuje w mieszkaniu o pow. ok. 38 m². Wyłącznym źródłem utrzymania skarżącej jest zaliczka emerytalna w wysokości 612 zł, zaliczka alimentacyjna w wysokości 170 zł, świadczenia rodzinne w wysokości ok. 150 zł oraz dodatek mieszkaniowy w wysokości ok. 80 zł (łącznie około 1012 złotych). Natomiast córka wnioskodawczyni pobiera stypendium socjalne (w oświadczeniu nie wykazano jednoznacznie jego wysokości). Skarżąca nie posiada żadnych nieruchomości, oszczędności, ani żadnego innego majątku, a ona sama nie ma żadnych możliwości płatniczych.
Wnioskodawczyni podała, iż ponoszone opłaty związane z utrzymaniem mieszkania i zakupem leków wynoszą ok. 343 zł miesięcznie. Ponadto podkreśliła, iż "nie prowadzi statystyki wydatków na zakup żywności i leczenie, zakup soczewek kontaktowych dla córki".
Uwzględniając powyższe okoliczności - w tym koszty utrzymania wnioskodawczyni i jej córki, sytuację materialną oraz ogólne koszty utrzymania i prowadzenia gospodarstwa domowego, stwierdzić należy, iż spełnione zostały przesłanki przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym - zgodnie z art. 246 § 1 pkt 1 P.p.s.a. Wprawdzie wnioskodawczyni otrzymuje stałe dochody, jej potrzeby mieszkaniowe są zaspokojone, a na jej utrzymaniu pozostaje osoba pełnoletnia, która pobiera stypendium socjalne. Jednakże wysokość uzyskiwanych świadczeń jest stosunkowo niska jak na potrzeby egzystencji, w dzisiejszych czasach, dwuosobowej rodziny.
W. B. na obecnym etapie nie będzie mogła wygospodarować jakichkolwiek oszczędności na poniesienie kosztów sądowych oraz opłacenie wynagrodzenia przysługującego fachowemu pełnomocnikowi. Zdaniem Sądu wnioskodawczyni w dostateczny sposób wykazała, iż nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania sądowego. Należy zaznaczyć, iż odmowa przyznania prawa pomocy doprowadziłaby do znacznego pogorszenia i obniżenia poziomu życia W. B. i jej córki. W tej sytuacji zasadnym stało się zwolnienie skarżącej od kosztów sądowych i ustanowienie dla niej adwokata.
Na marginesie Sąd wskazuje, iż niniejsze postanowienie nie jest równoznaczne z udzieleniem adwokatowi pełnomocnictwa, a stanowi jedynie podstawę do udzielenia wyznaczonemu przez Okręgową Radę Adwokacką adwokatowi umocowania do reprezentowania w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Umocowanie to będzie dopiero wynikać z udzielonego adwokatowi przez stronę skarżącą pełnomocnictwa.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 245 § 2 oraz art. 246 § 1 pkt 1 w związku z art. 260 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji postanowienia .