Dnia 28 lutego 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Mirosława Włodarczak - Siuda po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2008 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R. D. na bezczynność Komendanta Policji w przedmiocie wyłączenia pracownika organu p o s t a n a w i a odrzucić skargę
Pismem z dnia 28 stycznia 2008 r. R. D. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na przewlekłość postępowania oraz bezczynność Komendanta Wojewódzkiego Policji w S. w przedmiocie doręczenia decyzji lub postanowienia w przedmiocie rozpatrzenia wniosku dotyczącego wyłączenia z czynności opiniowania służbowego Dowódcy Oddziału Prewencji Policji w S. i jego zastępcy oraz Naczelnika Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Wojewódzkiej Policji i jego zastępcy.
Dalej R. D. domagał się stwierdzenia nieważności postępowania administracyjnego, uchylenia wadliwych decyzji administracyjnych oraz zasądzenia odszkodowania nadto zastosowanie przepisu art. 38 K.p.a. i zawiadomienie prokuratury o podejrzeniu popełnienia przez organ przestępstwa z art. 231 kodeksu karnego.
W odpowiedzi na skargę Komendant Wojewódzki Policji w S. wniósł o jej odrzucenie jako niedopuszczalnej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu.
Stosownie do art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej P.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na :
1) decyzje administracyjne,
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty,
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym na które służy zażalenie,
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa,
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej,
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej,
7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego,
8) bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4.
Należy zaznaczyć, iż bezczynność organu administracji publicznej ma miejsce wówczas, gdy organ ma obowiązek podjąć działania w formie określonej prawem i w terminie określonym przez prawo, lecz tego nie czyni. Dotyczy to zatem sytuacji, gdy przepis prawa przewiduje działania organu w formie decyzji, postanowienia lub podjęcia stosownej czynności z zakresu administracji publicznej, zaś organ nie załatwia sprawy w formie przewidzianej prawem. Warunkiem dopuszczalności skargi na bezczynność jest przede wszystkim wystąpienie podstawy prawnej do określonego zachowania się organu wobec żądania strony, zaś kontrola sądowa sprowadza się do sprawdzenia, czy sprawa podlega załatwieniu przez organ w drodze aktu administracyjnego lub czynności zakresu administracji publicznej.
W rozpatrywanej sprawie skarżący zarzuca organowi bezczynność oraz przewlekłość postępowania w zakresie doręczenia decyzji - postanowień wyłączających lub odmawiających wyłączenia wskazanych w skardze oficerów od czynności służbowej opiniowania.
Ustawa z dnia 6 czerwca 1999 r. o Policji (Dz.U. z 2007 r. Nr 47, poz. 277 z późn. zm.) ściśle określa orzeczenia od których przysługuje prawo wniesienia skargi do sądu administracyjnego. Tryb opiniowania służbowego jako należący do spraw wynikających z podległości służbowej pracowników organów państwowych i innych państwowych jednostek organizacyjnych nie podlega rygorom Kodeksu postępowania administracyjnego.
Zgodnie z art. 5 pkt 2 P.p.s.a. sądy administracyjne nie są właściwe w sprawach wynikających z podległości służbowej między przełożonymi i podwładnymi.
Sąd nie jest również właściwy do orzekania w przedmiocie odszkodowania, którego żąda skarżący.
Mając powyższe na uwadze, skoro w przedmiotowej sprawie skarga do sądu administracyjnego nie przysługuje, to musiała ona ulec odrzuceniu jako niedopuszczalna, zgodnie z treścią art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a.