Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J. B. o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi J. B. na przewlekłość postępowania Wojewody Z. w przedmiocie rozpoznania wniosku o potwierdzenie prawa do rekompensaty z tytułu mienia pozostawionego poza granicami kraju postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.
J. B., reprezentowana przez córkę S. I., pismem z dnia 30 listopada 2017 r. wniosła skargę do sądu administracyjnego na przewlekłość postępowania Wojewody Zachodniopomorskiego w przedmiocie rozpoznania wniosku o potwierdzenie prawa do rekompensaty z tytułu mienia pozostawionego poza granicami kraju.
W treści skargi skarżąca wniosła o zwolnienie z opłat sądowych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył, co następuje:
W świetle art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.), zwanej dalej: "p.p.s.a.", prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności skargi. Nawet zatem, jeśli zachodzą przesłanki związane z trudną sytuacją materialną strony, określone w art. 246 p.p.s.a., oczywista bezzasadność skargi wyłącza możliwość przyznania stronie prawa pomocy.
O oczywistej bezzasadności skargi można mówić wtedy, gdy bez konieczności dokonywania gruntownej analizy stanu faktycznego i prawnego sprawy, jest zupełnie oczywiste, że skarga nie może zostać uwzględniona. Wskazany przepis nie różnicuje przyczyn bezzasadności skargi, należy zatem stwierdzić, że prawo pomocy nie przysługuje zarówno w razie oczywistej bezzasadności skargi z przyczyn procesowych, jak i z przyczyn uregulowanych w przepisach materialnoprawnych (por. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, wyd. 2.; M. Wierzbowski, A. Wiktorowska, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2011, str. 1034 i nast.). Oczywista bezzasadność skargi z przyczyn procesowych ma miejsce w sytuacji gdy upłynął termin do jej wniesienia, gdy strona nie wyczerpała toku instancji, czy też gdy strona nie uzupełniła braków skargi w terminie (por. post. NSA z dnia 18 czerwca 2008 r., sygn. akt II OZ 608/08, z dnia 22 listopada 2012 r., sygn. akt I OZ 864/12, publ. na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl.).
W orzecznictwie jednolicie przyjmuje się, że art. 247 p.p.s.a. może znaleźć zastosowanie w sytuacjach, gdy skarga kwalifikuje się do odrzucenia na podstawie art. 58 § 1 p.p.s.a., w szczególności w przypadkach, gdy skarga została wniesiona bez wyczerpania środków zaskarżenia w postępowaniu administracyjnym (por. postanowienie NSA z dnia 5 marca 2014 r., sygn. akt I OZ 143/14. Brak wyczerpania środków zaskarżenia przed wniesieniem skargi do sądu jest równoznaczny z oczywistą bezzasadnością skargi w rozumieniu art. 247 p.p.s.a. Uzasadnia to więc oddalenie wniosku o przyznanie prawa pomocy z powołaniem się na ten przepis. (M. Jagielska, J. Jagielski, P. Gołaszewski [w:] Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, C.H. Beck, Warszawa 2011 r., s. 805).
W niniejszej sprawie zachodzi przesłanka oczywistej bezzasadności skargi z uwagi na niewyczerpanie środków zaskarżenia.
Strona skarżąca została wezwana do wykazania, że przed wniesieniem skargi do sądu administracyjnego na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę Z. , wyczerpała środek zaskarżenia poprzez wniesienie ponaglenia do organu wyższego stopnia za pośrednictwem organu prowadzącego postępowanie. W odpowiedzi na powyższe strona skarżąca nadesłała kopie następujących dokumentów: