Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Marcinkowska po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K. J. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Komendanta Głównego Policji postanawia: -odrzucić skargę-
Decyzją z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...] [...] Komendant Wojewódzki Policji, działając na podstawie art. 34 ust. 1 i ust. 2 pkt 7 w zw. z art. 33 pkt 2, art. 35 oraz art. 9 pkt 2 ustawy z dnia 4 kwietnia 2014 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadku lub choroby pozostających w związku ze służbą (Dz. U. z 2014 r. poz. 616 ze zm.) odmówił K. J. przyznania jednorazowego odszkodowania przysługującego funkcjonariuszowi zwolnionemu ze służby z tytułu doznanego uszczerbku na zdrowiu wskutek choroby pozostającej w związku ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby.
Wnioskiem z dnia 22 lutego 2017 r., sprecyzowanym ostatecznie pismem z dnia 25 lipca 2016 r., K. J. wystąpił do Komendanta Głównego Policji o stwierdzenie nieważności wskazanej wyżej decyzji na podstawie art. 156 § 1 K.p.a.
W dniu 5 października 2017 r. K. J. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę (oznaczoną datą 4 października
2016 r.), sprecyzowaną pismem z dnia 24 listopada 2016 r., na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Komendanta Głównego Policji w sprawie rozpoznania jego wniosku z 22 lutego 2015 r.
Postanowieniem z dnia 5 stycznia 2017 r., sygn. akt II SAB/Wa 721/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę. W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że sprawa ze skargi K. J. wniesiona w niniejszej sprawie jest tożsama z zawisłą wcześniej przed tutejszym Sądem sprawą o sygn. akt II SAB/Wa 671/16. Sąd stwierdził, że skarżący wniósł dwie skargi na przewlekłe prowadzenie postępowania tego samego organu zainicjowanego jego wnioskiem z 22 lutego 2015 r. Sąd uznał, że w takiej sytuacji, z uwagi na stan wcześniejszej zawisłości tożsamej sprawy przed tutejszym Sądem, późniejszą ze skarg należy odrzucić.
Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu zażalenia skarżącego, postanowieniem z dnia 27 kwietnia 2017 r., sygn. akt I OZ 528/17, uchylił wskazane wyżej postanowienie z dnia 5 stycznia 2017 r., sygn. akt II SAB/Wa 721/16.
W uzasadnieniu postanowienia Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że Sąd I instancji prawidłowo przyjął, że wniesiona przez skarżącego skarga z dnia 4 października 2016 r. była tożsama podmiotowo i przedmiotowo ze skargą z dnia 9 września 2016 r., która zainicjowała postępowanie prowadzone przed tym Sądem w sprawie o sygn. akt II SAB/Wa 671/16. Oceniając jednak prawidłowość odrzucenia spornej skargi, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, należało uwzględnić, że została ona wniesiona w czasie, gdy wcześniejsza skarga z dnia 9 września
2016 r. znajdowała się na etapie badania pod względem formalnym. Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił, że o zaistnieniu przesłanki sprawy w toku nie można mówić w sytuacji gdy obie skargi znajdowały się na etapie badania w postępowaniu sądowym pod kątem formalnym. Postanowienie odrzucające skargę z dnia 4 października 2016 r. na skutek przyjęcia istnienia przesłanek z art. 58 § 1 pkt 4 P.p.s.a., było, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, co najmniej przedwczesne.