Zgodnie z ugruntowanym poglądem doktryny i orzecznictwem sądów administracyjnych organ, rozpoznając ponaglenie wniesione w trybie art. 37 Kpa., wydaje postanowienie, na które nie przysługuje zażalenie. Natomiast kontrola prawidłowości wydanego postanowienia odbywa się dopiero przy rozstrzyganiu odwołania od orzeczenia, kończącego postępowanie w danej instancji i w postępowaniu sądowym - w przypadku wniesienia skargi na rozstrzygnięcie kończące sprawę co do istoty (por. A. Wróbel, Komentarz aktualizowany do art. 111 Kodeksu postępowania administracyjnego, LEX OMEGA, wyrok NSA w Gdańsku z dnia 12 listopada 2000 r., sygn. akt II SA/Gd 1783/98, ONSA 2002, nr 1, poz. 23; postanowienie WSA w Warszawie z dnia26 marca 2018r., sygn. akt IV SAB/Wa 371/17, postanowienie NSA z dnia 8 stycznia 2016 r. sygn. akt I OSK 3350/15, postanowienie NSA z dnia 22 lutego 2017r., sygn. akt II OSK 233/17, postanowienie NSA z dnia 24 stycznia 2018. Sygn. akt II OSK 11/18).
Jak wynika z dokumentów stanowiących całość akt administracyjnych nadesłanych przez organ do Sądu, w związku z wniesioną w niniejszej sprawie skargą na przewlekłość, skarżąca nie dopełniła warunku formalnego wniesienia tej skargi określonego w art. 37 § 1 Kpa., ponieważ nie poprzedziła złożenia skargi wniesieniem do organu ponaglenia, które stanowiłoby o wyczerpaniu przez stronę przysługujących jej środków zaskarżenia na gruncie Kpa. Innymi słowy, brak wyczerpania środków prawnych przewidzianych wspomnianymi wyżej przepisami Kpa. czyni złożoną skargę na przewlekłość niedopuszczalną, to znaczy taką, którą nie można uznać za skutecznie wniesioną, bo bez wyczerpania przewidzianych prawem (Kpa.) środków.
W tym stanie rzeczy na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 Sąd orzekł, jak w sentencji postanowienia.