Z "bezczynnością" organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie i nie zakończył postępowania wydaniem w terminie decyzji, postanowienia czy też innego aktu lub nie podjął stosownych czynności. Jest to zatem sytuacja, w której organ "milczy" wobec wniosku strony domagającej się realizacji określonych uprawnień. Z kolei pojęcie "przewlekłego prowadzenia postępowania" pojmowane jest jako prowadzenie postępowania w sposób nieefektywny, poprzez wykonywanie czynności w dużym odstępie czasu bądź wykonywanie czynności pozornych, powodujących, że formalnie organ nie jest bezczynny (por. J. Drachal, J. Jasielski, R. Stankiewicz. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz pod red. R. Hausera i M. Wierzbowskiego, Warszawa 2011, str. 69-70). Również w orzecznictwie sądowym, przewlekłe prowadzenie postępowania określane jest jako nieefektywne. Wskazuje się bowiem, że przewlekłość obejmuje opieszałe, niesprawne i nieskuteczne działanie organu, w sytuacji, gdy sprawa mogła być załatwiona w terminie krótszym, jak również nieuzasadnione przedłużanie terminu załatwienia sprawy (por. wyrok NSA z dnia 5 lipca 2012 r. o sygn. akt II OSK 1031/12; postanowienie NSA z dnia 26 lipca 2012 r. o sygn. akt II OSK 1360/12).
Mając na uwadze powyższe przyjąć należy w ocenie Sądu, że przedmiotem skargi w niniejszej sprawie jest przewlekłe prowadzenie postępowania przez Komendanta SOP w przedmiocie skierowania Skarżącego do komisji lekarskiej w celu ustalenia stopnia uszczerbku na zdrowiu doznanego w skutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem służby albo choroby pozostającej w związku ze szczególnymi warunkami lub właściwościami.
Przystępując zatem do oceny skargi na przewlekłe prowadzenie postępowania w opisanym wyżej przedmiocie, przypomnieć należy, iż zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem orzecznictwa, zaskarżenie przewlekłego prowadzenia postępowania przez organ administracji publicznej jest dopuszczalne tylko w takim zakresie, w jakim dopuszczalne jest zaskarżenie do sądu administracyjnego decyzji, postanowień oraz innych aktów i czynności z zakresu administracji publicznej. Z art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. wynika bowiem, że sądy administracyjne są właściwe w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania wyłącznie w przypadkach określonych w pkt 1-4 tego przepisu i w pkt 4a, który wymienia decyzje, postanowienia, pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego i inne akty władcze wydane, co należy podkreślić, w sprawach administracyjnych. Chodzi zatem o takie rozstrzygnięcia, których przedmiotem jest sprawa administracyjna w znaczeniu co najmniej procesowym, a więc w której, niezależnie od jej materialnoprawnego charakteru, przepisy prawa przewidują możliwość wniesienia skargi do sądu administracyjnego.
Zdaniem Sądu, sytuacja taka nie ma miejsca w niniejszej sprawie. Skarżona przewlekłość postępowania dotyczy sprawy skierowania funkcjonariusza zwolnionego ze służby do komisji lekarskiej w celu: uznania za inwalidę lub uznania za niezdolnego do samodzielnej egzystencji, jak również ustalenia związku albo braku związku inwalidztwa ze służbą oraz ustalenia zdolności do pracy funkcjonariusza, w celu określenia grupy inwalidzkiej.