Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Halina Kremis (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Mieczysław Górkieiwcz Sędzia NSA Zygmunt Wiśniewski Protokolant Anna Biłous po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 2 marca 2010r. sprawy ze skargi J. W. na bezczynność Wojewody D. w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami RP postanawia: I. umorzyć postępowanie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym we Wrocławiu; II. zasądzić od Wojewody D. na rzecz strony skarżącej kwotę 100 (słownie: sto) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
U Z A S A D N I N I E
J. W. złożył w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym we Wrocławiu w dniu 30 listopada 2009 r. skargę na bezczynność Wojewody D. w przedmiocie zwłoki w rozpatrzeniu wniosku o potwierdzenie uprawnień do rekompensaty z tytułu pozostawienia mienia poza aktualnymi granicami Polski. Skarżący domagał się zobowiązania organu do wydania, w terminie wyznaczonym przez sąd decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza granicami RP, za zasądzeniem na rzecz skarżącego kosztów postępowania.
W dniu 30 grudnia 2009 r. Wojewoda D. wydał postanowienie, przywołując w podstawie prawnej art. 5 ust. 2 i 7 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 169 poz.1418 ze zm.), w którym dokonał pozytywnej oceny spełnienia wymogów wniosku, o których mowa w art. 2, art. 3 i art. 5 ust. 1 i 2. W postanowieniu wezwał wnioskodawcę do jego uzupełnienia w określonej formie. W orzeczeniu poinformował także stronę, że dokonanie czynności wskazanych w postanowieniu jest niezbędnym warunkiem zakończenia sprawy.
W zaistniałym stanie faktycznym Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że zachodzą przesłanki do umorzenia toczącego się przed nim postępowania sądowo-administracyjnego.
Sprawa będąca przedmiotem skargi do sądu administracyjnego stanowi w istocie skargę na brak wydania orzeczenia w postępowaniu administracyjnym. Załatwienie sprawy w postępowaniu administracyjnym powinno nastąpić w formie orzeczenia pozytywnego lub negatywnego, gdyż wszczęte postępowanie na podstawie art. 104 § 1 kpa w związku z art. 61 § 1 kpa musi być zakończone załatwieniem sprawy w formie przewidzianej przez przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Organ nie może odstąpić od załatwienia sprawy w sytuacji kiedy zarówno przepisy prawa materialnego jak i prawa procesowego obligują do działania.
Zgodnie z tezą wyroku NSA z dnia 29 kwietnia 1998 r. (I SAB/Gd 29/96 - LEX nr 33600) w sprawach ze skarg na bezczynność organów administracyjnych Naczelny Sąd Administracyjny orzeka, biorąc za podstawę stan rzeczy (prawny i faktyczny) istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Powyższy pogląd, który orzekający w niniejszej sprawie skład Sądu całkowicie podziela, wskazuje, że skoro w dacie orzekania zostało wydane postanowienie, wydanie merytorycznego orzeczenia stało się zbędne. Zdaniem Sądu zacytowany pogląd prawny pozostaje aktualny w obecnie obowiązującym stanie prawnym.
Wedle art. 149 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - zwaną dalej upsa (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) Sąd uwzględniając skargę na bezczynność organów w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa.
Jak pisze Jan Paweł Tarno w swoim komentarzu do ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Warszawa 2004 r. s. 216 "z komentowanego przepisu wynika a contrario, że wydanie przez organ decyzji lub innego aktu wyłącza możliwość uwzględnienia skargi nawet wówczas, gdy ta decyzja lub akt podjęte zostały z naruszeniem terminu przewidzianego do ich wydania - por. wyrok NSA z 16 marca 2000 r., I SAB 201/99 (niepubl.). W takim przypadku sąd powinien umorzyć postępowanie w sprawie ze skargi na bezczynność jako bezprzedmiotowe".