Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. - Jarosław Piątek po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2013 r. w Gorzowie Wlkp. na posiedzeniu niejawnym wniosku A.P. o udzielenie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi na pismo Dyrektora Samodzielnego Publicznego Szpitala [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia dokumentacji medycznej p o s t a n a w i a: zwolnić skarżącą od ponoszenia kosztów sądowych.
Na podstawie zarządzenia referendarza sądowego z dnia 8 marca 2013 r. A.P. została wezwana do uzupełnienia w terminie 7 dni braku formalnego wniosku o przyznanie prawa pomocy, poprzez złożenie go na urzędowym formularzu PPF. Dnia 18 marca 2013 do tut. Sądu wpłynął wniosek skarżącej o przyznanie prawa pomocy złożony na urzędowym formularzu PPF w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
W uzasadnieniu wniosku skarżąca podała, że jest wdową i wychowuje samotnie dwoje małoletnich dzieci. A.P. oświadczyła, że jej miesięczny dochód wnosi 1.600 zł.
Wniosek zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - dalej zwanej p.p.s.a.), prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania.
W myśl art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a., prawo pomocy w zakresie częściowym przysługuje osobie fizycznej wówczas, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (art. 245 § 3 p.p.s.a.).
Instytucja pomocy prawnej jest wyjątkiem od zasady ponoszenia kosztów postępowania przez same strony. Celem przyznania prawa pomocy jest zapewnienie realizacji konstytucyjnego prawa do sądu osobom, które ze względu na brak odpowiednich środków nie są w stanie ponieść, miedzy innymi kosztów sądowych (wpisu) czy kosztów wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika.
Należy podkreślić, iż co do zasady, prawo pomocy obejmuje osoby nie osiągające żadnych dochodów lub osiągające dochód wybitnie niski, który nie pozwala na uiszczenie kosztów, nawet przy poczynionych oszczędnościach w wydatkach koniecznych. Tak więc przepisy o prawie pomocy mają zastosowanie wyłącznie do osób, które mimo największych starań nie mogą poczynić oszczędności i ponieść kosztów postępowania sądowego.
Zwraca się także uwagę w literaturze, iż prawo pomocy ma służyć najuboższym, to jest podmiotom, dla których konieczność ponoszenia kosztów związanych z postępowaniem sądowym oznaczałaby faktyczne ograniczenie lub pozbawienie prawa do sądu (zob. H.Knysiak-Molczyk, Przesłanki przyznania prawa pomocy w postępowaniu sądowoadministracyjnym, Przegląd Prawa Publicznego 2007, nr 4, s. 36-39).
Analiza sytuacji materialnej A.P. prowadzi do wniosku, że została spełniona ustawowa przesłanka o której mowa w art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a.
Należy wskazać, że skarżąca samotnie wychowuje dwoje dzieci. Miesięczny dochód A.P. wynosi 1.600 zł. Z treści formularza PPF wynika, że skarżąca nie posiada oszczędności. Nie ma również racjonalnych podstaw do kwestionowania oświadczenia skarżącej odnośnie braku oszczędności oraz wartościowych rzeczy ruchomych.
Powyższe okoliczności uzasadniają tezę, że skarżąca nie posiada możliwości poczynienia wydatków nie służących bieżącemu - koniecznemu utrzymaniu.
Z tych względów uznano, że wniosek A.P. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych zawiera usprawiedliwione podstawy i dlatego na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. został uwzględniony.
Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji postanowienia.