Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Łodzi w Wydziale II - Agnieszka Grosińska po rozpoznaniu w dniu 31 października 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M.N. o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi M.N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa do świadczenia wychowawczego p o s t a n a w i a umorzyć postępowanie z wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych. lf
II SO/Łd 103/16
Uzasadnienie
M.N. wystąpił z wnioskiem o zwolnienie od kosztów sądowych w związku z zamiarem wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa do świadczenia wychowawczego.
Referendarz sądowy zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.) - dalej p.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Jednocześnie ustawodawca w art. 246 § 1 p.p.s.a. uzależnił przyznanie prawa pomocy od wykazania przez stronę, że nie ma ona środków na poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania (przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym) lub że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym).
Natomiast zgodnie z art. 249a p.p.s.a., jeżeli strona cofnie wniosek lub rozpoznanie wniosku stało się zbędne, postępowanie w sprawie przyznania prawa pomocy umarza się. Jako że wnioskodawca jest zwolniony z obowiązku uiszczania kosztów sądowych w sprawie odmowy przyznania prawa do świadczenia wychowawczego stosownie do art. 239 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a., należy stwierdzić, że spełnione zostały przesłanki umorzenia postępowania z wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych.
Wobec powyższego, na podstawie art. 249a i art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a., orzeczono jak w postanowieniu.
lf