Dnia 25 września 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Barbara Rymaszewska Sędziowie Sędzia WSA Renata Kubot - Szustowska Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Aleksandra Błaszczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 września 2014 roku sprawy z wniosku D. W. o wymierzenie Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w Ł. grzywny za nieprzekazanie skargi na przewlekłość postępowania organu w przedmiocie odmowy przyznania pomocy w formie posiłku postanawia: oddalić wniosek. a.bł.
Postanowieniem z dnia 13 czerwca 2014 r. Naczelny Sąd Administracyjny uchylił postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 4 kwietnia 2014 r. w sprawie II SO/Łd 20/13 i przekazał sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
Jak wynika z akt sprawy pismem z dnia 27 grudnia 2013 r. D. W. wniósł o wymierzenie Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w Ł. grzywny za nieprzekazanie skargi na przewlekłość postępowania grzywny w kwocie 1.000 złotych. Organ nie udzielił mu odpowiedzi na skargę w sprawie przewlekłego prowadzenia postępowania w przedmiocie odmowy przyznania pomocy w formie posiłku. Autor pisma wyjaśnił, że odpis skargi został doręczony organowi dnia 19 lipca 2013 r. i do tej pory organ nie udzielił na nią odpowiedzi, co jest niedopuszczalne.
W odpowiedzi na wniosek Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. wniosło o jego oddalenie podnosząc, iż D. W. pismem z dnia 20 czerwca 2013r. wniósł skargę na decyzję w sprawie odmowy przyznania pomocy w formie posiłku. W treści tej skargi jej autor podniósł także "zarzut bezczynności". Skarga wraz z aktami i udzieloną przez organ odpowiedzią została przekazana do sądu. W udzielonej odpowiedzi organ nie odniósł się do zarzutu bezczynności, ale mimo to - w ocenie organu - brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku o wymierzenie organowi grzywny.
Postanowieniem z dnia 4 kwietnia 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wymierzył Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w Ł. grzywnę w kwocie 1000 zł. Sąd wskazał, iż zgodnie z treścią art. 54 § 2 p.p.s.a. organ powinien w terminie trzydziestu dni przekazać tą skargę do sądu wraz z odpowiedzią na nią. Nie jest również przedmiotem sporu w sprawie to, iż organ nie zrealizował swojego obowiązku w terminie trzydziestu dni, a nadto nie zrealizował go także do momentu złożenia wniosku inicjującego postępowanie w sprawie niniejszej, czyli do dnia 27 grudnia 2013 r. Co więcej, nie zrealizował go do dnia zamknięcia rozprawy wyznaczonej dla rozpoznania wniosku o wymierzenie organowi grzywny. Sąd I instancji wskazał, iż organ nie przekazał sądowi skargi i nie udzielił odpowiedzi na tę skargę od ponad 8 miesięcy. Wielokrotnie przekracza to termin zakreślony przez prawo do dokonania tych czynności. Fakt uchybienia terminu w przekazaniu skargi do sądu administracyjnego jest niewątpliwy, czym organ naruszył obowiązek wynikający z art. 54 § 1 p.p.s.a. Taka konstatacja uzasadnia zastosowanie sankcji określonej w art. 55 § 1 p.p.s.a. Utrwalony jest w orzecznictwie sądów administracyjnych pogląd, iż grzywna, o jakiej mowa w tym przepisie, ma charakter mieszany, tj. dyscyplinująco - restrykcyjny. Podkreśla się, że nawet fakt przekazania skargi przed rozpoznaniem wniosku o nałożenie na organ grzywny nie może przesądzać o braku przesłanek do wymierzenia tejże grzywny. Podobnie, przyczyny które spowodowały nieprzekazanie sądowi skargi w zakreślonym przez prawo terminie, nie mają znaczenia dla możliwości wymierzenia grzywny, a mogą jedynie rzutować na jej wysokość Sąd I instancji uzasadniając wysokość grzywny wyjaśnił, że przepis art. 55 § 1 p.p.s.a. w tym zakresie zawiera odesłanie do art. 154 § 6 p.p.s.a., który stanowi, iż grzywnę wymierza się do wysokości dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie odrębnych przepisów, które w 2013 r. wyniosło 3.650,06 zł (komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 11 lutego 2014r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w 2013r. (Monitor Polski z 2014r., poz. 146). Określając wysokość grzywny Sąd miał na uwadze rozmiar opóźnienia w realizacji obowiązku określonego w art. 54 § 2 p.p.s.a., a także fakt, iż do dnia zamknięcia rozprawy stan opóźnienia w realizacji obowiązku nie został usunięty. Uwzględniając powyższe okoliczności uznał, że grzywna w kwocie 1.000 zł będzie adekwatna do stopnia, w jakim organ naruszył ciążący na nim obowiązek, a jednocześnie spełni wystarczająco funkcję represyjną. Ustosunkowując się do argumentów organu podniesionych w odpowiedzi na wniosek Sąd I instancji dostrzegł, że z obowiązku przekazania skargi i udzielenia przez organ odpowiedzi na tą skargę nie zwalnia okoliczność, iż akta administracyjne wraz z inną sprawą znajdują się w już sądzie. Z korespondencji kierowanej przez sąd do organu wynikało, że zawarty w skardze na decyzję o charakterze merytorycznym zarzut przewlekłego prowadzenia postępowania przez organ został wydzielony do odrębnego rozpoznania, a następnie skarga w tym zakresie została przekazana organowi, za pośrednictwem którego winna zostać wniesiona do sądu. Zakres obowiązków organu w takiej sytuacji jest czytelny i wynika wprost z treści art. 54 § 2 p.p.s.a. Sąd I instancji wskazał, iż w korespondencji kierowanej przez sąd do organu powyższe obowiązki zostały organowi przypomniane. Tym samym organ miał obowiązek przekazać sądowi skargę oraz udzielić na tę konkretną skargę odpowiedzi, nie zaś zmienić, czy uzupełnić wcześniejszą odpowiedź udzieloną na skargę wniesioną na decyzję o charakterze merytorycznym, a więc na zupełnie inną skargę niż skargą na przewlekłe prowadzenie postępowania. Ponadto Sąd wskazał, iż obowiązek określony w art. 54 § 2 p.p.s.a. jest niezależny od poglądu organu w zakresie spełnienia warunków formalnych dopuszczalności wniesionej skargi. Innymi słowy organ winien zrealizować obowiązek określony w art. 54 § 2 p.p.s.a. nawet gdy uważa, że skarga jest niedopuszczalna, a stanowisko organu w powyższym zakresie powinno znaleźć swoje odzwierciedlenie w odpowiedzi na skargę. Co więcej nawet sąd administracyjny orzekając w trybie art. 55 p.p.s.a. nie ocenia dopuszczalności skargi, której organ nie przekazał w terminie i na którą nie udzielił odpowiedzi.