Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elżbieta Naumowicz po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku T. R. o przyznanie prawa pomocy w sprawie skargi konstytucyjnej postanawia: odrzucić wniosek o przyznanie prawa pomocy.
T. R. wniósł w dniu 24 kwietnia 2014 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu pismo z prośbą o zwolnienie z kosztów sądowych i ustanowienie adwokata z urzędu do wniesienie skargi konstytucyjnej do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności z konstytucją naliczania i waloryzacji świadczeń emerytalno-rentowych wypłacanych z mocy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1440, z późn. zm.).
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek T. R. o przyznanie prawa pomocy do wniesienia skargi konstytucyjnej nie może być rozpoznawany przez sąd administracyjny. Zgodnie bowiem z art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.), zwanej dalej P.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Prawo pomocy, uregulowane w art. 246-263 P.p.s.a., dotyczy wyłącznie postępowania przed sądami administracyjnymi (wojewódzkim sądem administracyjnym i Naczelnym Sądem Administracyjnym). Skoro więc obowiązująca ustawa P.p.s.a. nie przewiduje możliwości przyznania prawa pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika do reprezentowania danego podmiotu w postępowaniu innym niż sądowoadministracyjne, ani też dla podjęcia w imieniu tego podmiotu czynności prowadzących do inicjowania postępowania innego niż sądowoadministracyjne, to brak jest możliwości uwzględnienia przez Sąd wniosku o przyznanie prawa pomocy w celu wniesienia skargi konstytucyjnej. Podobne stanowisko wyraził Naczelny Sąd Administracyjny, wskazując na odmienność postępowania sądowoadministracyjnego i postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, które są odrębnymi procedurami przed dwoma różnymi organami władzy sądowniczej (por. postanowienia NSA: z 22 października 2013 r., I OZ 984/13, LEX nr 1397295 oraz z 24 kwietnia 2014 r., II FZ 298/14, zamieszczone na stronie internetowej - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).
Wskazać trzeba, że stosownie do treści art. 48 ust. 2 zd. pierwsze ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. z 1997 r., nr 102, poz. 648, z późn. zm.), w razie niemożności poniesienia kosztów pomocy prawnej, skarżący może zwrócić się do sądu rejonowego jego miejsca zamieszkania o ustanowienie dla niego adwokata lub radcy prawnego z urzędu na podstawie Kodeksu postępowania cywilnego.
Sądy administracyjne nie są zatem właściwe do rozpoznania wniosku o przyznanie prawa pomocy w sprawie wniesienia skargi konstytucyjnej do Trybunału Konstytucyjnego. W myśl art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. sąd odrzuca skargę jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego, natomiast stosownie do treści art. 64 § 3 P.p.s.a., do wniosku stosuje się odpowiednio przepisy o skardze, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej.
Z tych względów wniosek złożony przez T. R. należało odrzucić, stąd na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 w związku z art. 64 § 3 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.