Uzasadniając wniosek T. R. wskazał na swoja złą sytuację finansową, utrzymuje się, bowiem z renty inwalidzkiej. Wnioskodawca podkreślił, że pomoc fachowego pełnomocnika jest mu potrzebna do obrony jego interesów. W oświadczeniu o stanie rodzinnym, majątku i dochodach wnioskodawca podał, że samotnie prowadzi gospodarstwo domowe. Mieszka w lokalu socjalnym o powierzchni [...] m2; jego renta inwalidzka wynosi 1112, 59 zł brutto, a dodatek pielęgnacyjny 208,67 zł, co daje dochód w łącznej wysokości brutto 1.321,26 zł miesięcznie, netto jest to kwota 118, 26 zł. Wskazał, że gospodarstwo domowe prowadzi sam, miesięczne opłaty podstawowe to czynsz 118 zł, energia elektryczna 231, 05 zł, Internet, telefon telewizja 114, 89 zł, leki w miesiącu kwietniu 60,63 zł. Podał także, że w miesiącu lutym otrzymał kwotę netto 1321, 26 zł, ponieważ dostał jednorazowe świadczenie wyrównawcze.
Wnioskodawca, zatem środki na utrzymanie siebie i mieszkania czerpie ze świadczenia rentowego. Łączne koszty jego miesięcznego utrzymania wynoszą 524,57 zł, a zatem po ich odjęciu pozostaje mu kwota 593,69 zł.
Wnioskodawca wniósł o przyznanie mu prawa pomocy w zakresie całkowitym poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie pełnomocnika.
Zgodnie z art. 239 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.", strona skarżąca działanie lub bezczynność organu w sprawach z zakresu pomocy i opieki społecznej nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych. T. R. zamierza wnieść skargę na decyzję dotyczącą zasiłku celowego, a zatem świadczenia z pomocy społecznej, wobec tego z mocy samej ustawy P.p.s.a., został zwolniony z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych. Postępowanie, zatem z jego wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych jest bezprzedmiotowe, należało, więc rozpoznać jego wniosek w części obejmującej ustanowienie pełnomocnika z urzędu.
Postępowanie natomiast z wniosku T. R. w tym zakresie, jako bezprzedmiotowe na zasadzie art. 249 a P.p.s.a., zgodnie, z którym jeżeli rozpoznanie wniosku stało się bezprzedmiotowe, postępowanie w sprawie przyznania prawa pomocy umarza się.
Stosownie do treści art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a., wnioskodawca powinien wykazać, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Natomiast orzekający w przedmiocie wniosku powinien wskazać, z jakich względów uznał, że żądanie strony jest, bądź nie jest zasadne. Z jednej strony uwzględnia, więc wysokość kosztów postępowania, jakie strona musi ponieść, a z drugiej jej sytuację finansową, na którą składają się przede wszystkim uzyskiwane przez stronę dochody i posiadany majątek.
Przywołane regulacje są przejawem intencji ustawodawcy, który tworząc instytucję prawa pomocy, miał na celu umożliwienie dochodzenia słusznych praw przed sądem, osobom o bardzo niskich dochodach lub całkowicie tych dochodów pozbawionych, które z uwagi na swą sytuację materialną nie są w stanie pokryć kosztów związanych z postępowaniem sądowym.
Uwzględniając powyższe, referendarz sądowy oceniając złożony wniosek wziął pod uwagę, że wnioskodawca nie ma żadnego majątku nieruchomego, czy ruchomego, otrzymuje jedynie dochód z renty inwalidzkiej.
W związku z poczynionymi ustaleniami, mając na uwadze sytuację majątkową wnioskodawcy oraz zły stan jego zdrowia spowodowany inwalidztwem, orzekający uznał, że może on mieć trudności z wygospodarowaniem środków na opłacenie pełnomocnika z urzędu, bez uszczerbku swojego koniecznego utrzymania, a zatem spełnia przesłankę do przyznania mu prawa pomocy w zakresie częściowym.
Orzekający postanowił w związku z tym przyznać mu prawo pomocy w tym zakresie i ustanowić dla niego pełnomocnika z urzędu.
Wobec powyższego, działając na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. w związku z art. 258 § 2 pkt 7 P.p.s.a., orzeczono, jak w punkcie 1 sentencji, a na podstawie art. 239 pkt 1 lit. a w związku z art. 249 a w związku z art. 258 § 2 pkt 7 P.p.s.a., jak w punkcie 2 sentencji.