Starszy referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Agnieszka Dusza-Kasprzyk po rozpoznaniu w dniu 19 października 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku L. K. o przyznanie prawa pomocy w sprawie z jej skargi na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 14 grudnia 2016 r., nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej postanawia: odmówić wnioskodawczyni przyznania prawa pomocy poprzez ustanowienie radcy prawnego.
L. K., skarżąca w niniejszej sprawie decyzje o odmowie stwierdzenia choroby zawodowej, zwróciła się o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym ustanowienie radcy prawnego.
Skarżąca wskazała w złożonym formularzu, że prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z mężem, utrzymują się z wynagrodzeń za pracę w łącznej wysokości 10.000 zł netto. Posiadają dom o pow. 100 m2 obciążony kredytem w wysokości 370.000 zł oraz połowę udziału w mieszkaniu o pow. 47 m2 i wartości 100.000 zł. Wnioskodawczyni oświadczyła, że posiadają także oszczędności w wysokości 16 tys. zł. Posiadają małżonkowie samochód osobowy suzuki Sx4. Pośród wydatków miesięcznych wskazali ratę kredytu hipotecznego 2100 zł, kredyt konsumencki 178 zł, ubezpieczenie kredytu 100 zł, koszty utrzymania mieszkania 500 zł, opłaty za media 1000 zł (z powodu ogrzewania gazowego). Podkreśliła wnioskodawczyni, że pomagają dorosłym dzieciom w spłatach kredytów.
Referendarz zważył, co następuje:
Przed przystąpieniem do oceny złożonego wniosku należy przypomnieć, że skarżąca wnioskowała o przyznanie jej prawa pomocy w zakresie częściowym. Wniosek w tym zakresie zasługuje na uwzględnienie, jeśli wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny w myśl art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., powoływanej dalej również jako "P.p.s.a."). W związku z powyższym wydaje się oczywistym, że to na osobie ubiegającej się o przyznanie prawa pomocy ciąży obowiązek należytego przedstawienia swojej sytuacji materialnej, a zatem posiadanego majątku, uzyskiwanych dochodów oraz wydatków.
Udzielenie stronie prawa pomocy dotyczy wyłącznie osób na tyle ubogich, że ich rzeczywiste zdolności płatnicze uniemożliwiają wywiązanie się z obowiązku partycypowania w kosztach postępowania sądowoadministracyjnego. Jest to forma dofinansowania z budżetu państwa i przez to sprowadzać się winno do przypadków, w których zdobycie środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym jest rzeczywiście obiektywnie niemożliwe. Zasadą jest, że strony ponoszą koszty postępowania, związane ze swym udziałem w sprawie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej (art. 199 P.p.s.a.). Na wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania, że znajduje się w sytuacji materialnej uprawniającej do przyznania prawa pomocy. Przytoczone we wniosku okoliczności, jak również przedstawione dokumenty winny wskazywać na okoliczności uzasadniające przyznanie prawa pomocy. Rozstrzygnięcie w tej kwestii zależy od tego, co zostanie przez stronę udowodnione.
Mając jednak na względzie, że skarżąca posiada znaczne zasoby pieniężne na kwotę 16 tys. zł, referendarz stwierdził, że przemawia to przeciwko uznaniu skarżącej za osobę spełniającą przesłankę przyznania prawa pomocy we wnioskowanej części.
W sytuacji skarżącej nie ma okoliczności, które powodowałyby potrzebę nagłego przeznaczenia posiadanych oszczędności na konsumujące je całkowicie, niezbędne życiowo wydatki. Jak bowiem podnosi skarżąca są to środki, które traktuje jako oszczędności. Podkreślić należy, że stałe miesięczne dochody na poziomie 10 tys. zł także pozwalają na ustanowienie pełnomocnika z wyboru w niniejszej sprawie.
W ocenie referendarza posiadane przez skarżącą oszczędności i wysokie dochody, pozwalają jej na poniesienie wszelkich kosztów postępowania bez uszczerbku własnego utrzymania.
Mając na względzie powyższe, działając na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 i art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a. należało orzec jak w sentencji postanowienia.