Wniosek o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej w B. w przedmiocie zmiany uchwały w sprawie ustalenia wynagrodzenia dla Burmistrza [...]
Uzasadnienie strona 3/3

Podkreślić należy, że przepis art. 255 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który miał w sprawie zastosowanie, nakłada na wnioskodawcę obowiązek współdziałania z sądem w zakresie gromadzenia dowodów źródłowych i wyjaśnienia wszystkich okoliczności w celu ustalenia jego rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych. Brak tej współpracy w postaci niedostarczenia dokumentów bądź niezłożenia wyczerpujących oświadczeń musi mieć z kolei wpływ na dokonywaną ocenę wniosku o przyznanie prawa pomocy (por. B. Dauter, Gromadzenie materiału dowodowego. Obowiązek współdziałania strony z sądem [w:] S. Babiarz, B. Dauter, M. Niezgódka - Medek, Koszty postępowania w sprawach administracyjnych i sądowoadministracyjnych, Warszawa 2007, s. 244).

W ocenie referendarza sądowego ww. pismo wnioskodawcy z dnia 5 maja 2015 r. nie spełnia wymogów nałożonych zarządzeniem z dnia 14 kwietnia 2015 r., a sytuacja finansowa skarżącego nadal pozostaje niejasna.

W powyższym wezwaniu wskazano bowiem w sposób transparentny, jakie okoliczności wymagają jedynie złożenia oświadczenia, a jakie przedstawienia dokumentów źródłowych. Skarżący złożywszy ww. pisemne oświadczenia konsekwentnie utrzymuje, że prowadzi samodzielnie gospodarstwo domowe. Co więcej, wprost podaje, że utrzymuje się sam chociaż nie osiąga dochodów, nie posiada oszczędności i nie korzysta z pomocy finansowej instytucji państwowych lub członków rodziny. Dalece zastanawiające jest zatem, z jakich środków skarżący finansuje zakup żywności czy też opłaca rachunki związane z eksploatacją zajmowanego domu.

W związku z ww. postawą skarżącego zasadnym jest wskazanie skarżącemu stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego przedstawionego w postanowieniu z dnia 21 sierpnia 2013 r. wydanym w sprawie o sygnaturze II FZ 711/13, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych; orzeczenia.nsa.gov.pl.

W jego uzasadnieniu NSA stwierdził, iż celem ustanowienia prawa pomocy jest zapewnienie m.in. osobom fizycznym znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej faktycznej realizacji konstytucyjnego prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP). Jednakże wykonanie tego prawa poprzez przyznanie prawa pomocy uzależnione jest od wykazania przez osobę ubiegającą się o nie swojej trudnej sytuacji finansowej. W sytuacji gdy wnioskodawca uchyla się od tego obowiązku nie można wniosku o przyznanie prawa pomocy rozstrzygnąć pozytywnie. W takiej sytuacji przyznanie tego prawa naruszałoby nie tylko przepisy ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, ale również art. 84 Konstytucji RP, ponieważ stanowiłoby nieuzasadnione odstąpienie od zasady powszechności i równości w ponoszeniu ciężarów i świadczeń publicznych.

W związku z powyższym uznano, że skarżący po raz kolejny nie wykazał, że spełnia ustawowe przesłanki przyznania prawa pomocy.

Odnosząc się finalnie do dokumentów przedłożonych przez skarżącego wraz ze złożonym formularzem PPF referendarz sądowy wyjaśnia, że dokumenty te są niewystraczające do oceny jego aktualnych możliwości płatniczych.

Zwolnienie skarżącego z kosztów sądowych, umorzenie tych kosztów czy też ustanowienie pełnomocnika z urzędu w innym postępowaniu sądowym nie oznacza automatycznie, że musi on uzyskać prawo pomocy w niniejszej sprawie. Należy mieć bowiem na uwadze, że część z przedłożonych zarządzeń i postanowień została wydana w latach 2012 - 2013, a zatem dotyczy stanu przeszłego. Z kolei obecny wniosek o przyznanie prawa pomocy ocenia się biorąc pod uwagę aktualną sytuację i możliwości finansowe strony w relacji do wysokości kosztów prowadzonego postępowania.

W konsekwencji powyższego, referendarz sądowy działając na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 w zw. z art. 258 § 2 pkt 7 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi odmówił przyznania prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego z urzędu, o czym orzeczono jak w sentencji postanowienia.

Strona 3/3