Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Alina Dominiak po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku W. K. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej z dnia 30 marca 2011 r. Nr [...] w przedmiocie zmiany uchwały w sprawie ustalenia wynagrodzenia dla Burmistrza postanawia odmówić skarżącemu W. K. przyznania prawa pomocy.
W. K. wniósł o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata.
W złożonych oświadczeniach o stanie rodzinnym i majątkowym podał, że nie uzyskuje żadnego dochodu, nie jest właścicielem nieruchomości, nie posiada oszczędności, papierów wartościowych ani wartościowych przedmiotów, nie jest posiadaczem gospodarstwa rolnego, nie prowadzi działalności gospodarczej, nie pobiera żadnego zasiłku. Podał także, że prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe - pozostaje w związku małżeńskim, w którym istnieje ustrój rozdzielności majątkowej. Jego żona otrzymuje świadczenie emerytalne w kwocie około 1.400 zł miesięcznie, przy czym środki te nie wystarczają jej na bieżące utrzymanie.
Postanowieniem z dnia 13 maja 2015r., wydanym przez referendarza sądowego, odmówiono W. K. przyznania prawa pomocy.
Od powyższego postanowienia skarżący w ustawowym terminie wniósł sprzeciw.
Sprzeciw nie podlegał odrzuceniu, wobec czego, zgodnie z treścią art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.), postanowienie, od którego wniesiono sprzeciw utraciło moc, a sprawa podlega ponownemu rozpatrzeniu przez sąd.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Przepisy regulujące instytucję tzw. prawa pomocy stanowią odstępstwo od generalnej zasady ponoszenia przez strony kosztów postępowania sądowoadministracyjnego, zawartej w art. 199 p.p.s.a.
Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 1 w zw. z art. 245 § 2 p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym (obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego) następuje, gdy podmiot wnioskujący o prawo pomocy wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Z treści art. 252 § 1 p.p.s.a. wynika, że wniosek o przyznanie prawa pomocy powinien zawierać oświadczenie strony obejmujące dokładne dane o stanie majątkowym i dochodach oraz o stanie rodzinnym.
W związku z tym rzeczą wnioskodawcy, jako zainteresowanego, jest wykazanie, że jego sytuacja materialna jest na tyle trudna, że uzasadnia wyjątkowe traktowanie. Na wnioskodawcy spoczywa tym samym ciężar dowodu, że znajduje się w sytuacji uprawniającej do skorzystania z prawa pomocy.
Zauważyć wobec tego należy, że skarżący z jednej strony twierdzi, że nie ma żadnego majątku, oszczędności i dochodów, z drugiej strony - nie podając żadnych źródeł swojego utrzymania - twierdzi, że prowadzi samodzielnie gospodarstwo domowe. Nie wyjaśnił przy tym, z jakich środków finansuje choćby zakup żywności, środków czystości, ubrań - skoro nie dostarcza mu ich rodzina i nie korzysta z pomocy społecznej. Sąd nie uznaje za wystarczające oświadczenia skarżącego , że "utrzymuje się z tego co mu dzień przyniesie" (pismo z dnia 5 maja 2015 r., k. 39) i że " utrzymuje się praktycznie z niczego" ( pismo -data stempla pocztowego -z dnia 11 maja 2015 r., k.48).
Sądowi z urzędu wiadomo, że skarżący od paru lat w podobny sposób, jak w niniejszej sprawie, przedstawia swoją sytuację majątkową. Jego deklarowana bardzo zła sytuacja finansowa nie przeszkodziła mu jednak w ustanowieniu w jednej z toczących się przed tutejszym sądem spraw pełnomocnika z wyboru i uiszczeniu wpisu od skargi kasacyjnej ( ówczesna sygn. akt III SA/Gd 350/14).
W ocenie Sądu skarżący, mimo formalnego składania oświadczeń o swej sytuacji majątkowej, uchyla się w istocie od obowiązku podania dokładnych danych o swoim stanie majątkowym i dochodach. Skarżący nie wyjaśnił istotnych wątpliwości dotyczących jego rzeczywistych możliwości płatniczych, czym uniemożliwił dokonanie pełnej ich oceny. W tej sytuacji, zdaniem Sądu, skarżący nie wykazał, że spełnia ustawowe przesłanki przyznania prawa pomocy , co stanowi przeszkodę przyznania mu prawa pomocy w żądanym zakresie.
Wobec powyższego Sąd, mając na uwadze treść art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a, orzekł jak w sentencji postanowienia.