Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Alina Dominiak po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2020 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K. M. na postanowienie Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 12 grudnia 2019 r., nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia do wykonania obowiązków o charakterze niepieniężnym oraz ustalenia opłaty tytułem kosztów egzekucyjnych postanawia: odmówić skarżącemu wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.
Zaskarżonym postanowieniem Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny utrzymał w mocy postanowienie Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego z dnia 6 listopada 2019 r. o nałożeniu na skarżącego grzywny w wysokości 10.000 zł w celu przymuszenia do wykonania obowiązków o charakterze niepieniężnym oraz ustaleniu opłaty tytułem kosztów egzekucyjnych.
K. M. w skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku na opisane wyżej postanowienie zawarł wniosek o wstrzymanie jego wykonania.
Stosownie do treści art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ), dalej jako: "p.p.s.a.", wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże w myśl art. 61 § 3 tejże ustawy, po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności.
Instytucja ochrony tymczasowej ma charakter wyjątkowy i jej zastosowanie może mieć miejsce wyłącznie w sytuacji stwierdzenia, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdyby akt lub czynność zostały wykonane. Strona wnosząca o taką ochronę winna wykazać okoliczności uzasadniające uwzględnienie wniosku poprzez odniesienie się do konkretnych stanów lub zdarzeń świadczących o tym, że wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest uzasadnione. W postanowieniu z dnia 18 maja 2004 roku, sygn. akt FZ 65/04 (niepubl.) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że brak uzasadnienia wniosku uniemożliwia jego merytoryczną ocenę.
Skarżący - wnosząc o wstrzymanie zaskarżonego postanowienia - w żaden sposób nie wykazał zaistnienia przesłanek wymienionych w przywołanym powyżej art. 61 § 3 p.p.s.a. Wniosek nie zawiera wskazania okoliczności uwiarygodniających, że brak wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia spowoduje bezpośrednio szkodę w jego majątku, a tym bardziej szkodę o charakterze znacznym, lub trudne do odwrócenia skutki.
Mając na uwadze charakter zaskarżonego postanowienia, którego dotyczy rozpoznawany wniosek, jako aktu odnoszącego się do należności pieniężnej, wskazać należy, że w orzecznictwie dotyczącym wstrzymywania wykonania aktów nakładających na stronę obowiązek poniesienia określonych, wymiernych ciężarów finansowych przyjmuje się, że wykonanie takich rozstrzygnięć nie musi się wiązać z niebezpieczeństwem wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. W art. 61 § 3 p.p.s.a. chodzi bowiem o szkodę, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do pierwotnego stanu (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 października 2007 roku, sygn. akt I OZ 786/07 oraz z dnia 10 lutego 2006 r., sygn. akt II OZ 48/06, oba dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl ).
Zaskarżone postanowienie wydane zostało w postępowaniu egzekucyjnym w administracji w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia. Konieczność zapłacenia przez skarżącego grzywny sama w sobie nie przesądza więc o wystąpieniu przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a.
Biorąc powyższe pod uwagę Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia rozpoznawanego wniosku i na podstawie art. 61 § 3 i 5 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji postanowienia.