Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Krzysztof Przasnyski po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. L. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w [...] z dnia 11 kwietnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej postanawia przyznać wnioskodawcy prawo pomocy przez ustanowienie radcy prawnego.
Wyrokiem z dnia 14 lipca 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę M. L. na opisaną decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w [...].
Wnioskiem z dnia 14 lipca 2011 r., złożonym na urzędowym formularzu PPF, skarżący zwrócił się o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym ustanowienie radcy prawnego.
W myśl art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie częściowym następuje, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Zgodnie z brzmieniem art. 245 § 3 P.p.s.a., prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego.
Stosownie do przepisu art. 246 § 3 P.p.s.a., adwokata, radcę prawnego, doradcę podatkowego lub rzecznika patentowego można ustanowić dla strony, która nie zatrudnia lub nie pozostaje w innym stosunku prawnym z adwokatem, radcą prawnym, doradcą podatkowym lub rzecznikiem patentowym. Nie dotyczy to adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego ustanowionego na podstawie przepisów o prawie pomocy.
W świetle powołanych uregulowań przyznaje się prawo pomocy w zakresie częściowym obejmującym ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika, jeżeli wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny, oraz gdy nie pozostaje w stosunku prawnym z adwokatem, radcą prawnym, doradcą podatkowym lub rzecznikiem patentowym.
Zatem to na wnoszącym o przyznanie prawa pomocy spoczywa ciężar dowodu, że znajduje się w sytuacji uprawniającej go do skorzystania z prawa pomocy, zaś rozstrzygnięcie w tej kwestii zależy od tego, co zostanie przez stronę udowodnione.
Na podstawie złożonego oświadczenia na formularzu PPF oraz dokumentów źródłowych przedłożonych w odpowiedzi na zarządzenie referendarza sądowego z dnia 15 lipca 2011 r. (m.in. odpisu zeznania podatkowego, decyzji o waloryzacji renty, wyciągów z rachunków bankowych, oświadczenia wynajmującego o wysokości opłat za lokal, faktury za energię, dodatkowego oświadczenia skarżącego) ustalono, że wnioskodawca prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z żoną, z którą zamieszkuje w wynajętym lokalu, za użytkowanie którego miesięczne koszty wynoszą 1 152,92 zł, przy czym w kwocie tej nie uwzględniono wzrostu cen opłat za media.
Wnioskodawca ani jego małżonka nie są właścicielami nieruchomości, nie posiadają oszczędności, papierów wartościowych ani przedmiotów o wartości powyżej 3 000 euro. Saldo konta osobistego skarżącego oraz małżonki na koniec kwietnia, maja oraz czerwca br. było ujemne.
W dodatkowym oświadczeniu wnioskodawca podał, że wraz z żoną posiada samochód marki [...], rok produkcji 2000 o wartości 4 000 zł. Ponadto oświadczył, że ponosi wydatki na leczenie, których miesięczną wysokość określił w przybliżeniu na 60 zł.
Aktualnym źródłem dochodu skarżącego jest renta w wysokości 2 317,30 zł netto miesięcznie. Jego małżonka nie uzyskuje żadnych dochodów. Łączny dochód małżonków zadeklarowany w zeznaniu podatkowym za 2010 r. wyniósł 38 944,01 zł.
Biorąc pod uwagę takie okoliczności faktyczne jak wysokość stałych dochodów przeznaczonych na potrzeby dwuosobowego gospodarstwa domowego (2 317,30 zł netto miesięcznie) w stosunku do deklarowanych kosztów utrzymania (około 1 200 zł miesięcznie), konieczność ponoszenia stałych wydatków na zakup leków oraz brak zasobów pieniężnych, uznano, iż wnioskodawca dostatecznie wykazał, że nie ma realnych możliwości finansowych poniesienia w niniejszej sprawie kosztów zastępstwa procesowego z wyboru bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Z tych względów na podstawie przepisu art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.