Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Krzysztof Przasnyski po rozpoznaniu w dniu 4 sierpnia 2011 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. P. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia 21 marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia do spełnienia przez małoletnią córkę obowiązku szkolnego postanawia przyznać wnioskodawcy prawo pomocy przez zwolnienie od kosztów sądowych.
Wnioskiem z dnia 4 lipca 2011 r. (data stempla pocztowego) złożonym na urzędowym formularzu PPF, którego braki formalne zostały usunięte w dniu 22 lipca 2011 r. (akta sprawy, k. 33-39), M. P. zwróciła się o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych.
W myśl art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie częściowym następuje, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Zgodnie z brzmieniem art. 245 § 3 P.p.s.a., prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego.
W świetle powołanych uregulowań przyznaje się prawo pomocy w zakresie częściowym, jeżeli wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Zatem to na wnoszącym o przyznanie prawa pomocy spoczywa ciężar dowodu, że znajduje się w sytuacji uprawniającej go do skorzystania z prawa pomocy, zaś rozstrzygnięcie w tej kwestii zależy od tego, co zostanie przez stronę udowodnione.
Na podstawie złożonego przez skarżącą oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach oraz dokumentów źródłowych nadesłanych w odpowiedzi na zarządzenie referendarza sądowego z dnia 28 lipca 2011 r. (m.in. odpisów: decyzji naczelnika urzędu skarbowego w sprawie ustalenia wysokości stawki karty podatkowej; decyzji starosty w przedmiocie statusu bezrobotnego; dowodów potwierdzających wysokość opłat za mieszkanie oraz energię elektryczną; zestawienia operacji na rachunku bankowym; dodatkowego oświadczenia skarżącej) ustalono, że pozostaje ona we wspólnym gospodarstwie domowym z córką, z którą zamieszkuje w lokalu o powierzchni 62,09 m2, nie posiada żadnych oszczędności, papierów wartościowych ani przedmiotów o wartości powyżej 3.000 euro.
Od dnia 5 marca 2011 r. skarżąca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług krawieckich, opodatkowaną zryczałtowanym podatkiem dochodowym w formie karty podatkowej, z której uzyskuje dochód w wysokości 1 000 zł miesięcznie. Wcześniej skarżąca posiadała status osoby bezrobotnej bez prawa do zasiłku. Ponadto otrzymuje świadczenia rodzinne oraz z funduszu alimentacyjnego w łącznej kwocie 248 zł. Udokumentowane przez nią niezbędne wydatki (opłaty za mieszkanie, energię elektryczną, zryczałtowany podatek dochodowy) wynoszą średnio miesięcznie 635,16 zł.
Biorąc pod uwagę ustalone okoliczności faktyczne, w tym w szczególności wysokość deklarowanych dochodów skarżącej, przeznaczonych na potrzeby dwuosobowego gospodarstwa domowego, udokumentowaną wysokość niezbędnych wydatków oraz brak jakichkolwiek zasobów pieniężnych, uznano, iż wykazała ona, że nie ma obecnie realnych możliwości finansowych poniesienia kosztów sądowych w niniejszej sprawie bez uszczerbku koniecznego utrzymania dla siebie i rodziny.
W konsekwencji na podstawie przepisu art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.