Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Felicja Kajut po rozpoznaniu w dniu 25 września 2009 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku T. Z. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 22 grudnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej postanawia przyznać wnioskodawcy prawo pomocy przez ustanowienie radcy prawnego.
Postanowieniem z dnia 1 września 2009 r. referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku przyznał skarżącemu prawo pomocy przez ustanowienie radcy prawnego.
W dniu 9 września 2009 r., tj. w ustawowym terminie do Sądu wpłynął sprzeciw od w/w postanowienia wniesiony przez A Spółkę Akcyjną z siedzibą w G.
W sprzeciwie nie zawierającym uzasadnienia wskazano jedynie fakt zakwestionowania postanowienia w przedmiocie prawa pomocy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie wydane przez referendarza sądowego, przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym.
Dla oceny zasadności złożonego przez skarżącą wniosku znaczenia nabierają postanowienia art. 246 w/w ustawy określające przesłanki przyznania prawa pomocy.
W myśl art. 246 § 1 wskazywanej ustawy przyznanie prawa pomocy następuje:
1) w zakresie całkowitym - gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania,
2) w zakresie częściowym - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Sąd wskazuje, że instytucja prawa pomocy stanowi jedną z gwarancji realizacji konstytucyjnej zasady prawa do sądu, a zakres przyznanego prawa pomocy powinien być kształtowany obiektywnymi potrzebami strony podyktowanymi względami racjonalnego prowadzenia swojej sprawy. Stąd też przedmiotowe przepisy stanowią odstępstwo od wyrażonej w art. 199 w/w ustawy zasady, zgodnie z którą poza wyjątkami określonymi w przepisie szczególnym, strony ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.
Na wnioskodawcy ciąży zaś obowiązek wykazania, że jego trudna sytuacja materialna uzasadnia wyjątkowe traktowanie. Postanowienie w przedmiocie prawa pomocy powinno być wydane po wyjaśnieniu wszystkich okoliczności dotyczących sytuacji finansowej strony, która złożyła wniosek o jego przyznanie.
Sąd po ponownym zbadaniu akt sprawy, w tym przedłożonych dokumentów źródłowych doszedł do przekonania, że wnioskodawca - będący osobą uznaną za całkowicie niezdolną do pracy oraz samodzielnej egzystencji i utrzymującą się z renty - wykazał, iż nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Sąd biorąc pod uwagę powyższe okoliczności i znaczenie postępowania dla wnioskodawcy postanowił przyznać prawo pomocy w zakresie częściowym, o czym orzeczono na podstawie art. 260 w zw. z art. 246 § 1 pkt 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.