Na podstawie przedłożonych na wezwanie dokumentów źródłowych ustalono, że miesięczny dochód skarżącego i jego małżonki z tytułu emerytur oraz umowy o pracę wynosi ogółem 4 612,56 zł netto, zaś średnie koszty utrzymania (czynsz, energia elektryczna, gaz, telefon, telewizja kablowa, ubezpieczenie) w tym okresie kształtują się na poziomie ok. 700 zł. W dniu 16 listopada 2009 r. skarżący zdeponował na terminowej lokacie bankowej kwotę 21 800 zł, zaś salda należących do niego kont wynosiły odpowiednio: 96,44 zł (na dzień 30 listopada 2009 r.) i 355,43 zł (na dzień 10 grudnia 2009 r.). W dodatkowym oświadczeniu z dnia 15 grudnia 2009 r. wnioskodawca podał, że nie posiada rachunków dokumentujących koszty leków oraz wizyt lekarskich, gdyż nie przewidywał, że będą mu potrzebne.
Dokonując oceny zasadności złożonego wniosku, należy podkreślić, iż instytucja prawa pomocy ma charakter wyjątkowy, co oznacza, że może być stosowana tylko w przypadku osób charakteryzujących się trudną sytuacją materialną, do których zalicza się bezrobotnych bez prawa do zasiłku lub osoby, które pozbawione są środków do życia bądź których środki są bardzo ograniczone i zaspokajają tylko potrzeby egzystencjalnie niezbędne (postanowienie NSA z dnia 19 października 2005 r., I GZ 107/05). Przepis art. 246 § 1 P.p.s.a. co do zasady nie ma więc zastosowania do osób osiągających dochody z własnej pracy i posiadających jakikolwiek majątek, nawet jeśli koszty postępowania stanowią poważną kwotę w miesięcznym budżecie rodziny (por. postanowienie NSA z dnia 18 stycznia 2005 r., sygn. akt OZ 1099/04). Tymczasem wnioskodawca posiada lokal mieszkalny, oszczędności w kwocie 21 800 zł, wraz z małżonką uzyskuje miesięczne dochody w łącznej wysokości 4 612,56 zł netto. Tym samym obiektywnie nie jest człowiekiem ubogim, pozbawionym majątku i środków do życia. Nadto należy podkreślić, iż po pomniejszeniu łącznego miesięcznego dochodu uzyskiwanego przez małżonków o ponoszone przez nich udokumentowane koszty utrzymania oraz innych wydatków wskazywanych we wniosku (jak wydatki na leki, leczenie oraz pomoc rodzinie syna - nawet przyjmując je w wysokości podanej przez wnioskodawcę) pozostaje wolna kwota ponad 3 000 zł, którą skarżący może przeznaczyć na uiszczenie kosztów zastępstwa prawnego z wyboru. Warto też w tym miejscu wskazać, że w orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, iż koszty postępowania winny być ponoszone na równi z innymi niezbędnymi wydatkami. W tych okolicznościach faktycznych nie można więc przyjąć, że wnioskodawca nie ma możliwości finansowych ich poniesienia.
Mając na uwadze powyższe, stwierdzono, że skarżący nie wykazał, iż spełnia ustawowe przesłanki przyznania prawa pomocy.
W konsekwencji na podstawie przepisu art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.