Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alina Dominiak po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. Ch. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 10 lipca 2009 r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej postanawia odmówić wnioskodawcy przyznania prawa pomocy.
Wnioskiem z dnia 1 grudnia 2009 r., złożonym na urzędowym formularzu PPF, skarżący M. Ch. zwrócił się o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie adwokata.
Po rozpatrzeniu niniejszego wniosku referendarz sądowy postanowieniem z dnia 22 grudnia 2009 r. odmówił wnioskodawcy przyznania prawa pomocy.
W dniu 4 stycznia 2010 r. M. Ch. wniósł sprzeciw od powyższego postanowienia.
Zgodnie z art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - w skrócie p.p.s.a. w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie, przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Przepis art. 245 § 3 p.p.s.a. stanowi, że prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego.
W myśl art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie częściowym następuje, gdy wykaże ona , że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Tylko ta przesłanka jest badana przy rozpoznawaniu wniosku.
Zgodnie ze złożonym przez wnioskodawcę oświadczeniem o stanie rodzinnym, majątku i dochodach, prowadzi on wspólne gospodarstwo domowe z żoną, z którą zamieszkuje w lokalu o powierzchni 46 m2, źródłem dochodu małżonków są emerytury oraz wynagrodzenie za pracę skarżącego w łącznej kwocie 5 470 zł brutto miesięcznie. Skarżący posiada oszczędności w wysokości 20 000 zł. Skarżący ponosi wydatki związane z zakupem leków, wizytami lekarskimi oraz pomocą dla syna i jego rodziny w wysokości 500 zł miesięcznie.
Z przedłożonych przez skarżącego dokumentów wynika ponadto, że miesięczny dochód skarżącego i jego żony wynosi łącznie 4 612,56 zł netto, zaś średnie koszty utrzymania to ok. 700 zł. W dniu 16 listopada 2009 r. skarżący zdeponował na terminowej, 5- cio miesięcznej lokacie bankowej kwotę 21 800 zł.
Powyższe okoliczności wskazują, że wnioskodawca nie jest człowiekiem ubogim, pozbawionym majątku i środków do życia. Po pomniejszeniu łącznego miesięcznego dochodu uzyskiwanego przez małżonków o ponoszone przez nich udokumentowane koszty utrzymania oraz innych wydatków wskazywanych we wniosku ( wydatki na leki, leczenie oraz pomoc rodzinie syna - nawet przyjmując je w wysokości podanej przez wnioskodawcę) pozostaje kwota ponad 3 000 zł miesięcznie, którą skarżący może przeznaczyć na uiszczenie kosztów zastępstwa prawnego z wyboru. Skarżący ma ponadto zgromadzone znaczne środki na lokacie w banku, a to, że jest to lokata terminowa nie oznacza, że wnioskodawca nie ma dostępu do swych oszczędności i że nie może ich wykorzystać w celu dochodzenia swych praw przed sądem.
Mając na uwadze powyższe Sąd stwierdził, że wnioskodawca nie wykazał ustawowych przesłanek do przyznania mu prawa pomocy - iż nie jest on w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
W tej sytuacji Sąd na mocy art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji postanowienia.